العاقل علم انّه أبلغ العظات .
مرد صالحي به بعضي از علماء گفت : مرا وصيّتى فرما ! آن عالم بزرگوار فرمود : تو را وصيت مىكنم به يك چيز و آن اين است كه : بدانى شب و روز در تو عمل مىكنند ، يعنى به مرور آنها تو رو به فنا و نيستى مىروى پس تو هم در آنها عمل كن به انجام اعمال صالح و خدمت به خلق . اين گفته را هر گاه شخص عاقل در آن تدبّر كند مىداند كه بليغترين و نيكوترين موعظه است . و قيل : لعالم ما احمد الأشياء و احلاها في قلب المؤمن ؟ قال : شئ واحد و هو ثمرة العمل الصّالح . قيل له : فما نهاية السّرور ؟ قال : الأمن من الوجل عند حلول الاجل . ثم تمثّل بهذين البيتين .
< شعر > ولدتك إذ ولدتك امّك باكيا و الناس حولك يضحكون سرورا فاجهد لنفسك ان تكون إذا بكوا في يوم موتك ضاحكا مسرورا < / شعر > به عالمي گفتند پسنديده ترين چيزها كدام است و شيرينترين چيزها در قلب مؤمن چيست ؟ فرمود : يك چيز است و آن ثمره و نتيجة عمل صالح است . گفته شد : نهايت سرور و خوشحالى انسان چيست ؟ فرمود : أيمن بودن از ترس در وقتي كه اجل را مشاهده كنى و مرگ تو برسد . سپس آن عالم از بابت مثال دو شعر مزبور را گفت كه فارسي آن اين است :
< شعر > روزى كه تو آمدى به دنيا عريان مردم همه خندان تو بودى گريان كارى بكن اى دوست كه وقت رفتن مردم همه گريان تو باشى خندان < / شعر > و قال رجل للصّادق - عليه السّلام - أوصني قال : له اعدّ جهازك و أكثر من زادك لطول سفرك و كن وصى نفسك و لا تكن تأمن غيرك ان يبعث

205