مىشود . و به تحقيق كسى كه شصت سال زندگانى كرد و براي معاد خود زاد و توشه بر نگرفت پس جاهل است . و قال آخر :
< شعر > إذا كانت الستّون عمرك لم يكن لدائك الا ان تموت طبيب و انّ امرء قد عاش ستين حجّة إلى منهل من ورده لقريب إذا ذهب القرن الَّذى أنت فيهم و خلَّفت في قرن فأنت غريب < / شعر > ديگرى گفته : وقتي كه عمر تو به شصت سال رسيد ديگر طبيبى براي درد تو به غير از مردن نيست . و به درستى كه كسى كه شصت سال زندگى كند به سوى محل ورود خود نزديك شده است . وقتي كه گذشت آن قرني كه تو در آن با كساني كه وجود داشتند زندگى مىكردى و باقي ماندى در قرن بعد پس تو غريبى . و قال : في قوله تعالى : * ( إِنَّما نَعُدُّ لَهُمْ عَدًّا ) * [1] ، قال الأنفاس يخسرها من انفقها في غير طاعة الله .
در تفسير آية كريمهء مذكور كه فارسي آن اين است كه : جز اين نيست كه شماره كرده‌ايم براي آنها شماره كردنى فرمودند : مراد نفسهاى انساني است كه هر كس آنها را در غير طاعت خدا صرف كرده باشد به خسران و زيان افتاده است . و قال بعضهم : العمر قصير و السّفر بعيد فاشتغل بصلاح ايّامك و تزوّد لطول سفرك و انتفع بما جمعت فقدّمه من ممرّك إلى مقرّك قبل ان ان تتزعج عنه فتحاسب به و يحصى به غيرك فما اقلّ مكثك في دار الفناء

[1] سورهء مريم ، آيهء 84 .

163