سوى كارهاى آخرت دعوت كنند با حال كسالت رو مىآورد .
گويا آنچه از كار دنيا انجام مىدهد بر أو واجب است و آنچه از أمور آخرت كه در آن سستى مىورزد از أو ساقط است . و اين در زماني است كه سالم نمىماند در آن مگر هر مؤمن گمنام كه اگر حضور پيدا كند شناخته نشود و اگر غائب و پنهان باشد كسى از أو جستجو نكند . اينان چراغهاى هدايتاند و راهنماى بندگان . آنها أهل فساد و شايعه ساز نيستند ، بلكه اينانند كه خدا درهاى رحمتش را به سوى آنها گشوده و به سبب آنها بلاها را دفع مىفرمايد . اى مردم زود باشد بيايد بر شما زماني كه اسلام براي شما كافى باشد چنانچه آنچه در ظرف است أو را كافى است يعنى حقايق اسلام به نحوى ظاهر شود كه ديگر احتياج به غير آن نباشد . اى مردم خداى متعال شما را از عذاب حميم جهنم پناه داد و عذاب را سبب امتحان شما قرار نداده . چنانچه فرموده : به تحقيق كه در اين علاماتى است گر چه ما آنها را مبتلا كنيم . مخفى نماند كه ألفاظ اين خطبه هاى شريف در متن كتاب خيلى مغلوط بود لذا اين خطبه آخر را از كتاب نهج البلاغة نقل مىكنم و خطبه هاى گذشته را تا حدّى اصلاح كردم چنانچه غلطى ملاحظه شد به أصل آن مراجعه بشود ( مترجم ) .
و قال على عليه السّلام في خطبة أخرى تجرى هذا المجرى : الا و انّ الدنيا قد تصرّمت و آذنت بانقضاء و تنكر معروفها و أدبرت حذّاء فهي تحفز بالفناء سكَّانها و تحدو بالموت جيرانها و قد امر منها ما كان حلوا و كدر منها ما كان صفوا فلم يبق منها الَّا سملة كسملة الإداوة أو جرعة كجرعة المقلة لو

140