تفسير آيهء شريفهء :
* ( فَنَبَذُوه وَراءَ ظُهُورِهِمْ ) * [1] « آن را به پشت سر خود انداختند » .
گفته‌اند : علم را رها كردند و در ميان مردم منتشر نساختند .
پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلم فرمود : [2] هدايتى كه برايش مبعوث شدم ، مانند بارانى است كه به زمين مىرسد ، و جايى كه از آن نرم است آب را فرو مىبرد و گياه مىروياند ، و جايى كه آب را در خود نگاه مىدارد ، تا مردم از آن استفاده كنند ، و جايى كه مانند شوره‌زار است كه نه آب را نگاه مىدارد و نه گياهى در آن مىرويد ، و اين گونه است ، دلهاى دانشمندان عملكننده و دلهاى كسانى كه به علم خود عمل نمىكنند .
در حديث ديگر فرمود : كسى مسلمان محسوب نمىگردد ، مگر اينكه ديگران از ، دست و زبان او در امان باشند و مؤمن محسوب نمىگردد ، مگر اينكه برادران دينى از شرّش ، و همسايه از بد سرشتىاش ايمن باشند و عالم محسوب نمىگردد مگر اينكه به علمش عمل نمايد . و عابد حساب نمىشود ، مگر اينكه پرهيزكار گردد و پرهيزگار نمىگردد مگر اينكه : از آنچه در دست مردم است ، اعراض كند .
اى برادر ( دينى ) سكوت خود را طولانى كن و خاموشى و فكر را شعار خود ساز و به اندرز عمل كن و از خنده‌ات بكاه و بر لغزشت پشيمان باش ، تا نزد خدا آبرومند گردى .

[1] آل عمران / 184
[2] قال النبىّ صلَّى اللَّه عليه و آله و سلم : مثل ما بعثت به من الهدى و الرحمة كمثل غيث اصاب الارض فمنها ما انبت العشب و الكلاء و كانت منها اخاديه حقنت الماء فنفع به الناس فشربوا و سقوا زروعهم و ارض اخرى سبخة لم تمسك الماء و لم تنبت الزرع كذلك قلوب العالمين العالمين و قلوب العالمين التاركين

58