كسل و هنگام معصيت شجاع است ، آرزويش دراز و مرگش نزديك است ، و خود را محاسبه نمىكند ، سودش به ديگران كم و گفتارش بسيار است ، ترسش ( از خدا ) اندك و هنگام خوردن غذا بسيار شاد است ، و هنگام رسيدن نعمت از خدا سپاسگزارى نمىكنند ، و موقع بلا صبر ندارند ، مردم را با ديدهء تحقير مىنگرند و خود را مىستايند ، كه چنين و چنان كرديم ، در صورتى كه كارى صورت نمىدهند ، و به چيزى كه از ايشان نيست و ديگران را دعوت مىكنند و بر ديگران ( اگر كارى كوچك كرده باشند ) منّت مىگذارند و همواره از بديهاى مردم سخن مىگويند .
اى احمد ! دنيا پرستان زشتيهاى بسيارى دارند ، از جمله نادان هستند و احمق و به استاد خود احترام نمىگذارند و خود را عاقل و خردمند مىدانند ، و حال اينكه نزد عارفان ، گروهى احمق هستند .
اى احمد ! اهل خير و آخرت ، صورتهاى نحيف و لاغرى دارند و حياى ايشان بسيار و حماقتشان اندك و سودشان به ديگران بيشمار و نيرنگشان كم است و مردم از دستشان در آسايشاند و نفسشان در رنج ، گفتارشان وزين و خود را محاسبه مىكنند و نفس را به زحمت مىاندازند ، چشمانشان مىخوابد ، اما دلهايشان بيدار است ، چشمانشان گريان ، و دلهايشان به ياد من است ، هنگامى كه مردم از غافلان نوشته شوند ايشان از ذاكران محسوب مىگردند ، در آغاز نعمت حمد خدا را و در آخرش شكر او را به‌جا مىآورند ، دعايشان به نزد خدا بالا مىرود و كلامشان شنيده مىشود ، و فرشتگان را شاد مىكند و دعايشان به زير عرش مىرسد و خداوند دوست مىدارد آن را بشنود ، چنان كه مادر و فرزند را ، و لحظه‌اى از خدا غافل نمىگردند ، زيادى طعام و غذا را نمىخواهند ، و لباسهاى بسيار براى خود تهيه نمىكنند ،

514