نقل است كه خليل بن احمد به فرزندش گفت : فرزندم ادب بياموز تا تو را در كودكى نگهدارد و در بزرگى به مقام و عظمت برساند .
ادب در سخن گفتن و نقل است كه كودكى نزد حجّاج رفت و گفت : اى امير وقتى كه در شكم مادر بودم ، پدرم از دنيا رفت و در شيرخوارگى مادرم مرد و ديگران مرا حضانت كردند و باغى از راه ارث به من رسيد ، كه امورات خود را با آن مىگذراندم اكنون يكى از افراد تو كه نه از خدا مىترسد و نه از امير ، آن را غصب كرده و لازم است كه تو دست ظالم را از مال مردم كوتاه كنى و مظالم را به صاحب حق برسانى ، تا اجر آن را در روزى كه هر كس نتيجهء عمل خود را مىيابد ، بگيرى حجّاج از طرز بيان و فصاحت زبان او ، خوشش آمد و دستور داد باغ را به او برگرداندند و گفت : بهترين ادبها ادب خدادادى است كه به هر كس بخواهد عنايت مىفرمايد .
و نيز لازم است انسان در محضر عالمى كه از او علم مىآموزد مؤدب باشد و به او احترام بگذارد .
ادب شاگرد و نيز عبد الله بن حسن [1] ( و در نسخهء ما حسين ) از پدر و از جد بزرگوارش

[1] در نسخه سهو از كاتب است ، زيرا عبد اللَّه بن حسن در كربلا در كودكى همراه عمويش به شهادت رسيد و شايد درستش عبد اللَّه بن حسن بن حسن بن على عليه السّلام به تكرار حسن باشد كه بر عبد اللَّه محض بن حسن مثنى ابن حسن بن على عليه السّلام منطبق باشد كه در روايت حديث مشهور است و زيباترين و سخىترين مردم زمان خود بوده و مادرش فاطمه دخت حسين عليه السّلام بوده و ابو سلمهء خلال او را به قبول خلافت فراخوانده چنان كه امام صادق و شخصى ديگر از بنى هاشم را به اين كار دعوت كرد ، ولى امام صادق آن را رد كرد و اين عبد اللَّه پدر يحيى صاحب ديلم و محمد نفس زكيه و ابراهيم است و منصور او را حبس كرد تا در زندان كوفه در گذشت . ( شعرانى )

435