زيرا خداوند مىفرمايد :
* ( وَالله يَقْضِي بِالْحَقِّ ) * [1] : خداوند به حق حكم مىكند .
و در جاى ديگر مىفرمايد :
* ( لا يَرْضى لِعِبادِه الْكُفْرَ ) * [2] : خداوند براى بندگانش كفر نمىخواهد .
اگر به يكى از اين افراد گفته شود ، تو و پدر و مادرت ، چيزى را امر مىكنيد ، كه اراده نداريد و از چيزى نهى مىكنيد ، كه اراده داريد ، روشن است كه خشمگين مىگردد و مىگويد : ما را ديوانه مىپندارى و نسبت جهل به ما مىدهى .
اما با اين وجود ، اين گونه صفات را به خدا نسبت مىدهند ، خدايى كه از هر گونه نسبت ناروا منزّه و پاك است و اگر مهر حق نبود ، زمين آنها را به خاطر بيهوده‌گويىشان مىبلعيد .
و تا كنون ديده نشده كه خدا كسى را به گناه و اطاعت مجبور نمايد ، و فقط بندگان را به كار نيك امر كرده و از بدى نهى نموده است و كار را به اختيار خودشان واگذارده ، و انسان به انتخاب راه نيك و بد قادر گرديده است ، چنان كه مىفرمايد :
* ( وَهَدَيْناه النَّجْدَيْنِ ) * [3] : او را به هر دو راه آگاه نموديم و هر دو راه را به وى نمايانديم .
پس گناهى بر كسى نيست كه گروهى به راه باطل روند مانند : قوم ثمود ، چنان كه آيه مىفرمايد :

[1] مؤمن / 31 .
[2] زمر / 9 .
[3] بلد / 9 .

432