و فرمود : گاه هست كه خدا بنده را مبتلا مىكند ، تا صداى دعايش را بشنود . [1] حضرت امير عليه السّلام فرمود : خداوند هيچ گاه باب اجابت دعا را بر روى بنده نمىبندد ، چون خودش باب دعا را بر روى او گشوده و فرموده :
* ( ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ) * و نيز باب توبه را باز نكرده كه باب مغفرت را ببندد ، زيرا مىفرمايد :
* ( وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِه وَيَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ ) * [2] : و اوست كه توبه را مىپذيرد ، از بندگان و گناهان را مىبخشد .
و هيچ گاه باب شكر را نمىگشايد و باب زياد كردن نعمت را ببندد ، در حالى كه خود فرموده :
* ( لَئِنْ شَكَرْتُمْ لأَزِيدَنَّكُمْ ) * [3] : اگر سپاسگزار باشيد ، نعمت را بر شما زيادتر مىكنم .
و باب توكل را باز نكرده ، و براى متوكل راهى براى نجات قرار نداده ، باشد ( بلكه هم دستور توكل داده و هم راه نجات برايش قرار داده است ) و مىفرمايد :
* ( وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى الله فَهُوَ حَسْبُه ) * [4] : و كسى كه بر خدا توكَّل كند ، خدا او را كفايت مىكند .
و فرمود : دعا قضاى الهى را برطرف مىسازد ، و هر كس بخواهد ، بلا از او دفع گردد بايد بسيار دعا كند . [5]

[1] و قال : انّه سبحانه يبتلى العبد حتّى يسمع دعائه و تضرّعه .
[2] شورى / 25 .
[3] ابراهيم / 7 .
[4] طلاق / 4 .
[5] اين روايت مىرساند كه « بداء » امرى مسلَّم است و بايد دانست كه هر كس خدا را مىخواند ، تا بلا را از او دفع نمايد ، و يا خيرى را به او برساند ، به بداء اقرار كرده ، و دعا در همهء اديان امرى عادى است ، زيرا اگر تغييرى در مكتوبات الهى نباشد ، دعا بىمعناست ، و بداء ندامت خدا را از امرى نمىرساند ، بلكه مصلحت و حكمتى در آن نهفته است . ( شعرانى ) .

400