كسى كه شنوايى او آهنگها و فريادها را احاطه كرده ( و صداهاى آهسته و بلند را مىشنود ) كسى نيست كه دلى را شاد و خرّم كند ، مگر اينكه خدا در عوض لطف و مهربانى ، به او عنايت كند ، كه اگر اندوهى [1] به او برسد ، آن مهربانى مانند آبى كه در زمين ناهموار جارى است ، مىرود تا آن اندوه را از او دور سازد ، چنان كه شتر شخص غريب را از ( كشت و زرع خود ) دور سازند .
و فرمود : به مكارم اخلاق رغبت كنيد و به سوى آنچه به سود شماست بشتابيد و بدانيد ، كه خداوند نعمت را به شما ارزانى داشته و مردم ( تهيدست ) به شما محتاجند ( پس در مقابل ايشان مسئوليد ) و سخىترين مردم كسى است كه به كسانى عطا كند كه به او اميد ندارند و هر كه يك گرفتارى را از كسى برطرف گرداند ، خداوند هفتاد و دو گرفتارى دنيا و هفتاد و دو گرفتارى آخرت او را برطرف نمايد و هر كس با نيكى با مردم رفتار كند پروردگار به او نيكى فرمايد : زيرا خداوند نيكوكاران را دوست مىدارد .
و فرمود : هر كس به عوض انفاق از سوى خداوند يقين داشته باشد ، هرگز دست از انفاق نمىكشد . [2] و در حديث است كه دو فرشته موكَّلند كه در هر صبح ندا كنند و بگويند :
خدايا اموال بخيلان را تلف كن و به كسى كه انفاق مىكند ، عوض بسيار عطا كن .
و پيغمبر صلَّى الله عليه و آله و سلم فرمود : هر كس مهمان را گرامى بدارد ، گويا هفتاد پيامبر را گرامى داشته ، و كسى كه يك درهم براى مهمان مصرف نمايد ، گويا هزار هزار

[1] علَّامه شعرانى : نائبه و نابقه يعنى مصيبت و اندوه .
[2] و قال على عليه السّلام : من تيقّن انّ اللَّه مخلَّف ما ينفقه لم يمسك عن الانفاق .

370