نصيحت مؤلَّف مؤلف گويد : اين امر مرا شاد كرد كه توانستم در وجود خود اين اعتقاد را به وجود آورم كه اگر چشمهاى من از كاسهء سرم بيرون آيد و در سر شخصى ديگر قرار گيرد ، به او حسادت نورزم ، زيرا پس از انجام اين امر و از دست رفتن نعمت ، چاره‌اى جز صبر باقى نمىماند ، و حزن و اندوه حسد ، پس از فوت نعمت ، خود مصيبتى ديگر است ، و بايد خود را سرزنش نمود كه چه گناهى مرتكب گشته‌اى كه باعث از دست رفتن نعمت شده است .
پس اى برادر خداى تو را رحمت كند ، همواره عاقبت كار را در نظر بگير ، تا از عواقب تلخ آن محفوظ بمانى و رستگار شوى ، زيرا عاقل وقتى سرانجام امور را مىسنجد ، از ورود در هر كارى امتناع مىورزد ، و چون تفكَّر بر دل و بر زبان چيره گردد ، بندهء خدا را از حسد و ارتكاب معاصى ديگر باز مىدارد و فكر و ذكر ، چون شمشير برنده‌اى ، بر گردن هر شيطان جنّى و انسى فرود مىآيد و سپرى است كه آدمى را از ضربهء غفلت محفوظ مىدارد ، و بايد بدانى كه بهترين دعاها ، دعاهاى پنهانى است ( كه از خطر ريا مصون مىماند . )

347