باعث شد تا خدا او را از رحمت خود دور سازد .
دوّم : حرص و آز است كه آدم عليه السّلام را بر خوردن از آن « شجرهء » نهى شده واداشت و از آن تناول نمود و سبب شد كه از بهشت خارج گردد .
سوّم : حسد است كه باعث شد قابيل برادرش هابيل را به قتل برساند ، و حسود بر قضاى حق خشمگين است و آن را ناخوش دارد ، كه خدا به بندگانش روزى داده و حسود هيچ گاه عزيز نمىگردد و به بزرگى نمىرسد .
در روايت است كه آيهء شريفهء :
* ( قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَما بَطَنَ ) * [1] : بگو ( اى پيامبر ) خداى من حرام فرموده هر گونه اعمال زشت را چه آشكار باشد و چه پنهانى .
كه « ما بطن » جزء آخر آن ، به معناى حسادت است .
و نيز در حديث آمده كه در كتابهاى دينى پيشين خداوند فرمود : « حسود دشمن نعمت من است ، و آبروى او پيش از شخص مورد حسادت مىريزد . » چنان كه على عليه السّلام فرمود : سوگند به خدا حسود به خود زيان مىرساند ، پيش از آنكه به ديگرى زيانى برساند . [2] يكى از بزرگان گفته است : از جملهء نعمتهاى الهى بر بندگان اين است كه مانع مىشود كه در دل امرا و حاكمان حسد راه پيدا كند ، زيرا اگر آنها حسادت ورزند ، نمىتوانند اموال و نعمت ديگران را ببينند ، و با قدرتى كه دارند ، مال مردم را تصرّف مىكنند و سبب بيچارگى و هلاكت مردم را فراهم مىآورند .

[1] اعراف / 33
[2] قال على عليه السّلام : للَّه درّ الحسد ما اعدّ له برء بصاحبه فقتله .

344