باب سى و هفتم در بارهء يقين و باور انسان مدح اهل يقين خداوند بزرگ در بارهء اهل يقين مىفرمايد :
* ( وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَبِالآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ) * [1] : و آنان كه به آنچه بر تو نازل شده ، و آنچه پيش از تو ( بر پيامبران پيشين ) نازل گرديده ، ايمان مىآورند ، و به رستاخيز يقين دارند .
در اين آيه اهل يقين را ستوده يعنى : كسانى كه به وعده‌ها و پاداش و عقاب خداوند ايمان دارند و گويا آنها را مشاهده كرده‌اند .
از سعد بن معاذ روايت شده كه گفت : بر پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلم وارد شدم ، از من پرسيد : چگونه‌اى اى سعد ! گفتم : به خير و خوبى ، زيرا به خدا يقين دارم ؟
فرمود : هر سخنى دليلى دارد ، دليل صدق گفتار تو چيست ؟ عرض كردم :
صبحگاه يقين ندارم كه آن را به شب برسانم و شبانگاه يقين ندارم كه آن را به

[1] بقره / 4

329