را نشناسد و اگر غايب باشد ، كسى به ياد او نمىافتد آنان مشعلهاى هدايت و نشانه‌هاى راه ، روندگانند ، در ميان مردم بذر فتنه و دروغ و كينه نمىپاشند ، آنان همانهايى هستند كه خداوند درهاى رحمت خويش را به رويشان گشوده و درهاى خشم را بر آنها بسته است و هنگامى كه خدا بخواهد بنده‌اى را از ذلَّت به عزّت اطاعت و از فتنهء مردم به آسايش از آنها ، منتقل نمايد ، او را به تنهايى مأنوس مىسازد ، و خلوت را برايش محبوب مىنمايد ، و با قناعت و خرسندى ، بىنيازش مىكند ، و عيبهاى خودش را در مقابل ديدگانش مىگذارد و از ديدن عيوب مردم مانعش مىشود ، و به هر كس اين مقام داده شود ، خير دنيا و آخرت را برده است .

258