آنجا گريه مىكرد و على بن الحسين عليه السّلام بيست سال گريه كرد و چشمش به غذا يا آب نمىافتاد مگر اينكه گريه مىكرد ، برخى بر آن بزرگوار ، در اين مسأله خورده گرفتند ، و در جواب فرمود : من هر گاه به ياد شهادت پدر و اهل بيت عليهم السّلام خود مىافتم ، بغض گلويم را مىفشارد [1] ( و عنان اختيار را از كفم مىربايد ) در حديث ديگر از حضرت امير عليه السّلام وارد شده كه فرمود : بندگان خدا از ترس او دلشان شكسته است و آنها را از سخن گفتم باز مىدارد ، در صورتى كه خردمندانى فرهيخته هستند و زبانى رسا و گفتارى شيرين دارند ، و همواره با اعمالى شايسته و پاك به سوى خدا ( از ديگران ) پيشى مىگيرند ، با اين وجود اعمال بسيار خود را ، بسيار نمىدانند و به كم هم خرسند نيستند ، و خود را بدترين مردم مىدانند ، و حال اينكه فرزانگانى نيكوكارند .
پاداش زاهدان خداوند به موسى عليه السّلام وحى فرستاد ، [2] كه اى موسى ، هيچ آراستگىاى نزد

[1] در صدر روايت به جاى نام حضرت سجّاد عليه السّلام نام حضرت يحيى عليه السّلام برده شده و شايد اصل روايت كه از امير المؤمنين است عليه السّلام نام آن پنج بزرگوار برده شده و روايتى كه نام امام سجّاد 7 در آن برده شده ، به آن روايت ضميمه گشته باشد . ( م ) مسأله ديگر اينكه : مؤلف بيست سال گريه براى امام چهارم عليه السّلام ذكر كرده ، ولى لهوف چهل سال ذكر كرده است ، كه مناسبتر به نظر مىرسد . ( علامه شعرانى ) تذكر ديگر در مورد اين روايت اين است كه مىفرمايد : حضرت زهرا عليها السّلام آنقدر گريه كرد ، كه اهالى شهر آزرده گشتند ، و اين مسأله با تاريخ و روايات ديگر مطابقت ندارد ، زيرا نه تنها اهل مدينه آزرده نگشتند ، بلكه خود با حضرت زهرا عليها السّلام همدردى هم مىكردند ، و شايد اين آزردگى مربوط به مخالفان بوده ، كه نكند گريهء زهرا عليها السّلام باعث تحريك عواطف و در نتيجه شورش مردم گردد و كار را بر آنها مشكل سازد . ( م )
[2] يا موسى ما تزيّن الىّ المتزيّنون بمثل الزّهد في الدنيا و ما تقرب الىّ المتقرّبون بمثل الورع من خشيتى و ما تعبّد الى المتعبّدون بمثل البكاء من خيفتى .

243