فرمود : [1] اگر مؤمن در بيمارى نيكويى حال خود را بداند ، دوست نمىدارد ، از آن خارج گردد .
و فرمود : [2] اهل عافيت در قيامت دوست مىدارند ، كه بدنشان را در دنيا با مقراضى مىبريدند ، چون پاداش بزرگ اهل بلا را مىبينند .
حضرت موسى عرض كرد : [3] خدايا دوست ندارم كه بيمار و ضعيف گردم و در عبادت من سستى پيدا گردد و هم دوست ندارم هميشه سالم باشم كه تو را فراموش كنم ، بلكه دوست دارم گاهى بيمار شوم كه تو را ياد كنم و گاهى سالم شوم ، و تو را شكرگذارم .
بيمارى ابو درداء و سخن او آورده‌اند كه « ابو درداء » بيمار شد و گروهى به عيادت وى رفتند و از او پرسيدند : از چه شكايت دارى ؟ گفت : از گناهانم ، گفتند : چه دوست دارى ؟
گفت : بخشش خداوند را ، گفتند : طبيبى برايت بياوريم ؟ گفت : طبيب مرا بيمار كرده ، گفتند : از او بپرس چرا بيمارت كرده ؟ گفت : پرسيده‌ام ، و جواب داد كه هر كارى بخواهم مىكنم ( و كسى حق اعتراضى ندارد ) .
يكى از بزرگان بيمار شد ، به او گفتند : [4] خود را معالجه كن ؟

[1] قال النّبى صلَّى اللَّه عليه و آله و سلم : لو يعلم المؤمن حاله في السقم ما احبّ ان يفارق السقم ابدا .
[2] قال النبى صلَّى اللَّه عليه و آله و سلم : يودّ اهل العافية يوم القيامة انّ لحومهم قرضت بالمقاريض لما يرون من ثواب اهل البلاء .
[3] قال موسى عليه السّلام : يا ربّ لا مرض يضيننى و لا صحّة تنسينى و لكن بين ذلك امرض تارة فاذكرك و اصحّ تارة فاشكرك .
[4] مرض رجل فقيل له الا تتداوى ؟ فقال انّ عادا و ثمود و اصحاب الرّس و قرونا بين ذلك كثيرا كانت لهم اطباء و ادواء فلا الناعت بقى و لا المنعوت له و لو كانت الادواء تمنع الداء لما مات طبيب و لا ملك .

122