زيادى طلب مىكند مردم را در كارها امر و نهى ميكند ولى خودش عمل نميكند .
فرمان ميدهد باعمالى كه خودش انجام نميدهد و مردان شايسته را دوست دارد و كردار آنان را انجام نميدهد گنه كاران را دشمن دارد خودش يكى از همانهاست مرگ را ناخوش دارد بواسطه گناهان فراوانش ولى پافشارى ميكند بر گناهانى كه بواسطه همانها از مرگ مىترسد اگر مريض گردد پشيمان شود و اگر تندرست شود سرگرم لهويات گردد بخودش عجب و خود نمائى كند زمانى كه عافيت پيدا كند اميدوار مىشود . زمانى كه گرفتار شود : اگر او را بلائى رسد از روى اضطرار دعا كند و اگر بلا برطرف شد از روى غرور دورى كند .
نفسش بر او غالب و پيروز شود بواسطه ى گمانى كه دارد ولى او بواسطه ى يقينى كه دارد بر نفس پيروز نمىشود و از مردم ميترسد بواسطه كمترين گناهى كه دارد و اميدواريش از اندازه عملش بيشتر است اگر بىنياز شود در شدت خوشحالى است ولى در فتنه افتد اگر تهى دست شود اگر اميدوار شود در عبادت سست گردد در كردار نيك كوتاهى ميكند ولى هر گاه چيزى بخواهد اصرار زياد ميكند .
اگر شهوت بر او غلبه كند در گناه پيشى گيرد و توبه را بتاخير اندازد و اگر اندوهى بدو رسد از دستورات اسلام دورى كند عبرت گرفتن از گذشتگان را بمردم ميگويد ولى خودش عبرت نميگيرد در موعظه و پند و اندرز دادن اصرار ميكند ولى خودش عمل نميكند

347