شما چگونه خواهيد بود كه گندمها خواهيد خورد اين نيست مگر همان طمع بزرگ در مقابل پروردگار .
و سزاوار است كه اميدوارى و ترس مانند دو بال پرنده باشند در دل مؤمن هر گاه هر دو مساوى شدند پريدن ممكن شود و هر گاه يكى از آن دو بدست آمد سواى ديگرى يكى از آن دو بال شكسته و نقصى در دل و عمل پيدا شود و براى بنده سزاوار است كه گسترش دهد اميدوارى خود را در باره ى خداى تعالى و با نفس خود گفتگو كند كه به بيند بخشش و رحمت و كرم خدا را هنگام ملاقات كه گويا حسابى نداشته .
و شكى نيست كه عاقل و خردمند نفس خود را مجرم مىبيند و براى او اطمينانى بقبولى عملش نيست اعتمادى ندارد مگر بر نيكوئى گمان بر خدا و اميدوارى به بخشش و حكمت و كرم او و تضرع و زارى كند در پيشگاه پروردگار چنان كه حضرت مىگويد .
الهى ذنوبى يخوفنى وجودك يبشرنى عنك فاخر جنى بالخوف من الخطايا و اوصلنى بجودك الى العطايا حتى اكون غدا في القيمة عتيق كرمك كما كنت في الدنيا ربيب نعمك و ليس ما تبذله غدا من النجاة باعظم مما قد منحته من الرجا و متى خاب في فنائك امل ام متى انصرف بالرد عنك سائل الهى ما دعاك من لم تجبه لانك قلت * ( ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ) * و انت لا تخلف الميعاد اللهم فصل على محمّد و آل محمّد و استجب دعائي و لا تقطع رجائى برحمتك يا ارحم الراحمين » بار الاها گناه من مرا از تو ميترساند و بخشش تو مرا بشارت ميدهد

261