باب دوازدهم در يادآورى مرگ حسن فرزند ابى الحسن ديلمى مصنف اين كتاب كه خدا او را برحمت خود بپوشاند گفته است كه همانا هر كس مرگ را پيش دو ديدگانش قرار دهد او را در دنيا پارسا كند و گرفتاريها را برايش آسان نمايد و او را مايل بكارهاى خوب گرداند و وادارش بتوبه كند و نگذارد او را كه جرى شود و مانع از درازى آرزو و گسترش آن مىشود در دنيا و كم اتفاق افتد كه دلش شادمان شود بچيزى از دنيا و بزرگترين نعمت كه خدا ببنده اش عطا كند اينست كه آخرت را پيش ديدگانش قرار دهد و بدين جهت خدا بر ابراهيم و فرزندان او منت گذارده بگفتهء خودش * ( إِنَّا أَخْلَصْناهُمْ بِخالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ ) * [1] همانا ما ابراهيم را خالص و پاك قرار داديم براى يادآورى آخرت و پيغمبر اكرم فرمود : زياد بفكر و ياد درهم كوبندهء لذتها « مرگ » باشيد زيرا كه شما اگر در تنگى معيشت و زندگى باشيد آن را بر شما گسترش و وسعت ميدهد سپس خوشنود و راضى ميشويد بآن زندگى و پا بر جا و ثابت قدم ميگرديد و اگر شما نيازمند و ثروتمند باشيد آن ثروت در نظرتان مبغوض مىشود سپس جود و بخشش ميكنيد پس پاداش داده ميشويد زيرا كه مرگها قطعكنندهء آرزوهاست و شبها نزديككنندهء مرگهاست و همانا مرد هنگام مردن و داخل شدن در قبر مىبيند پاداش آنچه را كه پيش فرستاده و ناچيزى دارائى را كه پشت سر انداخته

[1] ص 46 .

119