< شعر > و قدّم ما ملكت و أنت حى امير فيه متبع مطاع ( و لا يغررك من توصى اليه فقصر وصية المرء الضياع ( و مالى أن املك ذاك غيرى و اوصيه به لو لا الخداع < / شعر > 1 - بهره برگير از دنيا كه دنيا متاع و كالائيست همانا همت باقى نخواهد ماند .
2 - و پيش فرست از آنچه مالكى و حال اين كه تو زنده اى و صاحب اختيار هستى كه فرمانت اجرا و اطاعت مىشود .
3 - و فريب ندهد ترا كسى كه باو وصيت ميكنى كه خيلى از وصاياى مرد ناقص ماند و تباه گرديد .
4 - و عذرى براى من نبود كه اين مال را بديگرى بدهم و باو در بارهء مصرفش وصيت كنم اگر فريب نميداد .
< شعر > اذا ما كنت متّخذا وصيا فكن فيما ملكت وصى نفسك ستحصد ما زرعت غدا و تجنى اذا وضع الحساب ثمار غرسك < / شعر > 1 - هر گاه خواستى وصى و جانشينى براى خود بگيرى پس در دارائى خود وصى نفس خويش باش .
2 - بزودى درو كنى آنچه را كه كاشته اى روز قيامت ، و ميوه نهالى كه كاشته اى بچينى روز حساب .

118