سيّم آن است كه شكَّى و شبهه اى نيست كه خداوند عالم مخلوقين [ مخلوقات ] را عبث و بىفايده خلق نكرده است بلكه از جهت مصلحتى خلق كرده و از جهت فايده [ اى ] آفريده است كه آن فايده عايد به مخلوقين است و آن فايده نعمت تكليف است پس لا بدّ است از نصب كسى كه تكاليف را به عباد برساند و راه خير و شرّ و مصالح و مفاسد را به ايشان بنمايد و چنين كسى پيغمبر است از جانب خدا و بدان كه اتمام حجّت بر خدا لازم و واجب است به دليل عقل و نقل و آن موقوف بر نصب حجّت مىباشد زيرا كه بدون آن وعده و وعيدى كه مقتضاى لطف است مستحسن نمىشود . [1]

[1] توضيح اين كه وجود رسول يا امام حجّت خدايند و بدون آنها تكليف و مؤاخذه و عقاب غير حكيمانه است قرآن كريم مىفرمايد : « * ( ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا ) * » ( 15 - اسراء ) ما هر گز مؤاخذه و عقاب بر نافرمانى از تكليف نمىكنيم مگر آن كه قبلا رسولى فرستاده باشيم . از اين آيه و آيات ديگر در قرآن برمىآيد كه عقل و حس به تنهايى وسيله هدايت نيستند زيرا اگر آنها وسيله هدايت بودند لزومى نداشت كه خداوند با ارسال رسل و انزال كتب حجّت را تمام نمايد و بهانه را از دست انسانها بگيرد . قرآن كريم در علل برانگيختگى پيامبران مىفرمايد * ( « لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى الله حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ » ) * ( 165 نساء ) تا مردم پس از رسولان بر خدا حجّت و عذر و بهانه اى نداشته باشند . علَّامه طباطبايى در توضيح آيه فوق ضمن بيان مطالب بالا مىنويسد كه از اين آيه مىتوان عصمت انبياء نيز ثابت نمود . ( محمد حسين طباطبايى الميزان فى تفسير القرآن ترجمه محمد تقى مصباح يزدى ج 3 ص 199 )

118