مطلب مسلما از ساحت قدس پروردگار دور است و شايسته مقام خدايى نيست و يا براى آن است كه معصيت كننده از اعمال بد خود منزجر شود و توبه نمايد كه بعدها مرتكب معاصى نشود و اعمال زشت و قبيح بجا نياورد ، اين هم فرضش در صورتى ممكن است كه تكليفى باشد و حال آنكه در آن عالم ، نه امريست و نه نهى و نه تكليفى ) .
و آن حدود و تعزيراتى كه در شرع براى اشخاص گناهكار وارد شده و معين گرديده ، نازل منزله نهى است كه آنان را از اعمال ناشايست باز دارد ، چه اگر نبود اين حدود مشروعه ، محققا اشخاص شرور و نادان ، متجرى در معاصى مى شدند ( و از قتل نفس و هتك عرض و ضبط اموال مردم ، خوددارى نمى كردند ) زيرا عموم مردم ، ناچار بايد مقيد به يك قيدى باشند تا مخل آسايش ديگران نشوند و باعث اختلال نظام عالم نگردند ، كه در اينجا يا بايد مقيد به قيد عقل باشند ، ( زيرا انسان عاقل ، پيرامون كردار زشت و عمل ناشايست نمى گردد و يا بايد مقيد به قيد شرع شوند تاترس ازنكال دنيوى و عذاب اخروى ، مانع شرارت و فساد آنها گردد . ) آيا نمىببنى آن كسى كه آزاد از قيد شرع و قيد عقل هر دواست تحمل عقوبت فسادى كه مرتكب شده است را ندارد و اصولا نظام احوال عالم به دست انسان لا ابالى و آزاد از قيد عقل و شرع مختل مى گردد .
اين رساله به يارى حق تعالى پايان يافت .
* * *

177