باب سى و دوم گواهى دادن « عتبة بن ربيعه » كه قرآن شعر و جادو و كهانت نيست [ كنز العمال 6 / 289 ] از « محمّد بن كعب قرظى » روايت كرده است كه گفت : به خاطر دارم ، « عتبة بن ربيعه » - كه بزرگى بردبار بود - در يكى از روزها ، در ميان گروه قريش حضور داشت و پيغمبر اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله هم به تنهائى در مسجد تشريف فرما بود ، « عتبه » خطاب به قريش گفت : هم اكنون ، به سوى محمد مىروم و با او مذاكره كرده و پيشنهادهائى به او مىدهم كه شايد پاره‌اى از آنها را بپذيرد و هر كدام را كه پذيرفت ، آنرا در اختيارش قرار مىدهم تا بدينوسيله ، رنجى را كه از ناحيهء او ، تحمّل مىكنيم ، برطرف سازم .
- اين پيشنهاد همزمان با اسلام « حمزة بن عبد المطَّلب » بود و كفّار مىديدند كه چگونه هر روز بر گروه مسلمانان افزوده مىشود - قريش پيشنهاد « عتبه » را پذيرفته ، يك دل و يك زبان گفتند : اى ابا وليد ! اينك ، آماده باش و با او هر گونه كه صلاح مىدانى ، حرف بزن و پيشنهادهاى خود را به اطلاع او برسان ! « ابو وليد » از محل خود حركت كرد و در محضر رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله حضور يافت

148