( ابعثوا الى الحائر ، ابعثوا الى الحائر " يعنى كس فرستيد بحائر كه دعا براى من كند ، من گفتم به محمد بن حمزه : چرا نگفتى من بحائر مىروم ، آنگاه خود به خدمت رسيدم و عرض كردم قربانت شوم من بحائر مىروم " فقال : انظرو في ذلك " - ظاهر اينست كه امر بحجاب وخدم باشد كه اعداد عده سفر و تهيه اهبه رحيل براى او كنند - آنگاه فرمود محمد بن حمزه از اهل سر نيست ، و از زيد بن علي است ، كنايت آنكه از شيعيان نيست ، و فرمود من كراهت دارم كه بشنود اين را ، جعفر مىگويد اين حديث را با علي بن بلال در ميان آوردم ، وى گفت : آن جناب با حاير چكار دارد با اينكه خود حائر است ، چو بسر من رأى برگشتم و به خدمت رسيدم ، خواستم برخيزم فرمان جلوس داد ، چون اثر مرحمت ديدم سخن على بن بلال را عرضه داشتم ، فرمود چرا نگفتى كه رسول خداى صلى الله عليه وآله طواف بيت وتقبيل حجر مى فرمود ، و حرمت نبي و مؤمن اعظم از حرمت خانه است ، و هم خداى امر فرمود نبى را كه بعرفه وقوف فرمايد ، همانا مواطنى هستند كه خداى عز وجل دوست دارد كه در آن مواطن ياد شود ، و من دوست دارم كه دعا شود براى من جاهائى كه خداى دوست دارد كه دعا شود در آنها ، وحائر از آن مواضع است [1] .
و همين خبر را به تغييرى يسير در متن و سند باز نقل كرده و علماء متأخرين مثل مجلسى وشيخ حر عاملى وغيرهما از او روايت فرموده اند .
وشيخ فقيه زاهد عارف احمد بن فهد حلى رضى الله عنه در كتاب ( عدة الداعى ) روايت فرموده كه حضرت صادق عليه السلام مريض شد و امر فرمود بكسان خود استيجار اجيرى كند براى او كه دعا كند براى آن جناب نزد قبر حسين عليه السلام ، پس كسى را يافتند و به او گفتند ، گفت مىروم ولي حسين عليه السلام امام مفترض الطاعة است ، و او

[1] كامل الزيارات ص 273 باب 90 ، بحار الانوار : 101 / 112 .

406