< فهرس الموضوعات > مروان نامه كشتن محمد بن ابى بكر را مينويسد < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > مروان در جنگ جمل تير بر طلحه ميزند و أو را بقتل ميرساند < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > امير المؤمنين علي عليه السلام خبر ميدهد از امارة و پادشاهى أو و اينكه مثل ليسيدن سگ است بيني خود را < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > شعري در شأن حكومت مروان < / فهرس الموضوعات > بود ، و به دست غلام خاص و بر مركب مخصوص او سوار بود باسم عبد الله بن ابى سرح والى مصر - به مروان نسبت دهند ، و گويند عثمان بري بود از اين امر باطل چنانچه در محل خودش مسطور است ، و مروان در جنگ جمل همراه عايشه بود ، و در آن جنگ طلحه را تيرى زد كه جان داد ، و بعد از فتح اسير شد و حسنين عليهما السلام را شفيع كرد و أمير المؤمنين عليه السلام او را رها كرد ، عرض كردند بيعت بگير از او ، فرمود مگر بيعت نكرد با من بعد از قتل عثمان ، مرا حاجت به بيعت او نيست ، انها كف يهودية لو بايعنى بكفه غدر بسبته [1] اما ان له امرة كلعقة الكلب انفه ، وهو ابو الاكبش الاربعة ، وستلقى الامة منه و من ولده يوما احمرا [2] .
فرمود همانا دست او دست يهودى است ، چه يهود بغدر معروفند ، اگر بدست بيعت كند بسبه خود غدر كند ، و مر او را امارتى است مختصر وبيقدر ، چنانچه سگى بينى خود را بليسد ، و امت را از او و اولاد او روزى سخت شديد خواهد دست داد .
و از آن پس ملحق به معاويه شد ، و در شحناء وبغضا امير المؤمنين به حكم خبث مولد و سوء عقيدت جد و جهد نمود ، و بعد از وفات أمير المؤمنين دو مرتبه حكومت مدينه يافت ، و به روايتى كه جمعى از مورخين اختيار كردند عبد الرحمن ابن الحكم در ولايت او بر مدينه اين شعر بگفت :
فوالله ما ادرى واني لسائل * حليلة مضروب القفاكيف يصنع لحا الله قوما امروا خيط باطل * على الناس يعطى ما يشاء ويمنع و برخى گفته‌اند كه اين شعر را در خلافت او گفته ، و مروان را از آن روى

[1] السبة : الاسب ، ومنه السب اى ذكر السبه فاستعمل في كل ذكر بقبيح توسعا ( منه ) .
[2] نهج البلاغة صبحى صالح 107 الرقم 33 .

322