< فهرس الموضوعات > تفسير " رزية " < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > چند حديث در بزرگى و عظمت مصيبت امام حسين عليه السلام < / فهرس الموضوعات > " رزية " در اصل رزيئة " به همزه است و به جهت تخفيف همزه قلب به " يا " مىشود مثل خطيئه وخطيه ، و او هم بمعنى مصيبت است ، و مناسب آن است كه يكى دو فقره از اخبار وآثار عظم مصيبت آن جناب در اسلام بنويسم اگر چه متامل بصير شاهدى بر اين دعوى نخواهد ، چه از اول دنيا تاكنون بعد از مراجعه بتواريخ و سير ، واقعه‌اى به اين بزرگى نديديم كه امتى پيغمبر زاده خودشان را با اصحاب و اهل بيت يك روز بكشند ، ورحل ومتاح او را غارت كنند و خيام او را بسوزانند ، و سر او و اصحاب و اولاد او را با عيال و اطفال شهر به شهر ، كوى بكوى ببرند ، و يك سره پشت پاى به ملت و دينى كه اظهار انتساب به او مىكنند بزنند ، و سلطنت و قوت ايشان به استناد به همان دين باشد نه دين ديگر و ملت ديگر ، و مطابق و مصدق اين معنى است :
روايت ( امالى ) از صادق آل محمد عليهم السلام كه امام حسين عليه السلام روزى بر امام حسن عليه السلام وارد شد چون چشم وى بر برادر افتاد گريست ، فرمود اى ابا عبد الله چه تو را بگريه در آورد ؟ گفت گريه من به جهت بلائى است كه بر تو مى آيد ، امام حسن عليه السلام گفت آنچه با من مىكنند سمى است كه به من ميدهند ، و لكن روزى چون روز تو نيست ، سى هزار نفر بسوى تو آيد همه مدعى آن باشند كه از امت جد تويند ، ومنتحل دين اسلامند ، و اجتماع بر قتل و ريختن خون وانتهاك حرمت وسبى نساء وذرارى وغارت مال ومتاع تو مىكنند ، و در اين هنگام لعنت بر بنى اميه فرود مى آيد ، و آسمان خون مىبارد ، و هر چيز بر تو مىگريد حتى وحوش در بيابانها و ماهى ها در درياها [1] .
و ما سه خبر غير از اين در اينجا نقل مىكنيم :
أ - شيخ اجل اقدم اوثق ابو القاسم جعفر بن قولويه القمى رضى الله عنه

[1] امالى صدوق ، مجلس 24 رقم 3 بحار الانوار : 45 / 218 رقم 44 .

260