طاعت است ، همان امير المؤمنين على بن ابيطالب است ، كه در هيچ يك از ائمه اين صفات مجتمع نيست ، اگر چه هر يك جامع جميع كمالات وحاوى تمام مقامات هستند سلام الله عليهم أجمعين .
و اگر در اخبار نظر كنى و ملاحظه آداب سلوك ائمه را در زيارات نمائى واسلوب مخاطبات ايشان را با جناب ولايت مأب نيكو متأمل شوى كه يك جا ايمان او را قرين ايمان به خدا و رسول خدا شمرده اند ، و يك جا ناله وا سيداه بر آورده اند ، و يك جا در مقابل قبر مقدس او عبدك وابن عبدك گفته‌اند ، و يك جا در أداى حوائج متوسل به ولاى او شده اند ، و يك جا افتخار به محبت او كرده اند ، و غير اينها از مواردى كه مقام و مجال ذكر آنها نيست ، البته خار شك در سينه‌ات نخلد ، و اعتقاد ثابت وجازم خواهى داشت كه لفظ امير المؤمنين بر سبيل حقيقت منحصر است در على عليه السلام ، واحدى از خلق اولين و آخرين شايسته اين مقام نيست چه هر كس در هر مقام ، و هر موجود در هر مرتبه ، هر فيض كه از مبدء فياض به او مىرسد بتوسط مقام محمدى است ، كه واسطه فيض او مقام علوى است ، چنانچه فرموده " لا يؤدي عني الا علي " [1] و در خبر معراج است " لا يؤدى عنك الا علي " [2] و فعل در قوه نكره است ، ونكره در سياق نفى مقتضى عموم ، چنانچه

[1] اشاره است به داستان فرستادن رسول خدا صلوات الله عليه وآله أمير المؤمنين را براى ابلاغ سوره برائت به أهل مكة و برگرداندن ابوبكر و فرمودن رسول خدا نمىرساند اين پيام را از طرف من مگر أمير المؤمنين على ، مناقب خوارزمى ص 101 و 223 ط طهران .
[2] أمالى الصدوق . . . أمير المؤمنين عن رسول الله . . . فهل اتخذت لنفسك يؤدى عنك ويعلم عبادى . . . بحار الانوار : 18 / 371 رقم 18 . وفى البداية والنهاية 5 / 212 ط القاهرة في حديث الاسراء هذا وليى والمؤدى عنى واحقاق الحق 4 / 134 عنه .

196