بعد از او ، يا محمد على رايت هدى است ، و امام كسى كه اطاعت كند مرا و نور اولياى من است ، و او كلمه است ، لازم شده متقيان را هر كه او را دوست دارد مرا دوست دارد ، و هر كه او را دشمن دارد مرا دشمن دارد بشارت بده او را اى محمد .
پيغمبر گفت : گفتم ربى ربى همانا بشارت دادم او را گفت من بنده خدايم و در قبضه او اگر عقاب كند مرا ، به گناهان من است ، ظلم نكرده مرا چيزى ، و اگر وعده مرا تمام كند خدا مولاى من است ، آنگاه پيغمبر گفت خدايا ايمان را بهار او كن ، گفت چنين كردم ، لكن من مخصوص مىدارم او را به چيزى از بلا كه مخصوص نكرده ام به او كسى را از اولياى خودم ، پيغمبر گفت گفتم پروردگارا برادر من است و رفيق من ، فرمود سبقت گرفته در علم من كه او مبتلى است ، اگر على نباشد شناخته نشود نه حزب من و نه دوستان من و نه دوستان پيغمبران من [1] .
و از اين قبيل احاديث در كتاب ( يقين ) و غير او از طرق اهل سنت بسيار است ، و اگر درست در اين اخبار كه اتفاق فريقين بر نقل آنها شده تأمل كنى خواهى دانست كه حال آنان كه اين لقب را بر خود بستند و بى استحقاق ادعا كردند در دنيا و آخرت چه بوده و چه خواهد شد .
چنانچه هم در كتاب ( يقين ) از ابن عقده كه از اكابر حفاظ ايشان است و مثل عسقلانى و غير او بر او اعتماد كرده اند و خطيب بغدادى مبالغه در ثناى بر او كرده كما في ( اليقين ) روايت نموده كه سند به جناب صادق عليه السلام مىرساند كه در تفسير اين آيه كه خداى تعالى مىفرمايد " فلما راوه زلفة سيئت وجوه الذين كفروا وقيل هذا الذى كنتم به تدعون " ( 27 / 67 ) فرمود چون فلان و فلان منزلت على را در روز قيامت ببينند هنگاميكه خداى تبارك و تعالى لواى حمد را به آل محمد ميدهند كه در زير

[1] مناقب خوارزمى باب فضائل شتى ص 215 ط طهران .

194