كند بواسطة او ميانه دو طايفه از مسلمانان ، كه اشاره به صلح آن جناب است با معاويه ، و مراد اسلام ظاهرى است ، يعنى تكلم به شهادتين پس دلالت بر اسلام اصحاب معاويه ندارد ، و منافات با ادله صريحه ديگر ندارد ، كه دلالت بر كفر دشمنان اهل بيت دارد ، چنانچه بر هر با بصيرتى ظاهر است .
و اين حديث را بعينه به اضافه لفظ عظيمتين بعد از فئتين ترمذى كه كتابش از اعظم صحاح سته است روايت كرده [1] ، و در غير اين دو كتاب در كثيرى از كتب اين طايفه ديده ام ، كه بعد از نقل بخارى تعداد آنها فائده براى اسكات خصم ندارد ، چه گفته او را برهان قاطع دانند ، بلكه برخى حكم به كفر كسى كه رد اخبار بخارى كند كرده اند ، و دانستى كه در اين جهت فرق بين حسنين نيست .
حديث دوم : محمد بن عبد الله الترمذى صاحب صحيح در كتاب خود نقل كرده از اسامة ابن زيد قال : طرقت النبي صلى الله عليه وآله ذات ليلة في بعض الحاجة فخرج النبي صلى الله عليه وآله وهو مشتمل على شئ لا أدرى فلما فرغت من حاجتى قلت : ما هذا الذي أنت مشتمل عليه ؟ قال : فكشفه فاذا حسن و حسين عليهما السلام على وركه ، فقال هذان ابناى وابنا بنتي اللهم اني أحبهما فأحبهما وأحب من يحبهما [2] .
قال : هذا حديث حسن غريب .
ترجمه حديث چنان است كه اسامه گويد شبى نزد پيغمبر رفتم كارى داشتم پس پيغمبر صلى الله عليه وآله بيرون آمد و با خود چيزى داشت كه نمىدانستم ، چون از حاجت خود فارغ شدم گفتم اين چيست كه با خود دارى ؟ نمودار كرد او را ديدم حسن

[1] ج 5 / باب 31 رقم 3773 .
[2] صحيح ترمذى 13 / 192 ط صادى بمصر واحقاق الحق 10 / 664 عنه .

155