پالوده را أبو سائغ گويند ، و سركه را أبو نافع ، وسكباج را ابو عاصم ، وشمع را ابو مونس ، و خروس را ابو اليقظان ، و امثال اين بسيار است .
و از اين قبيل است آنچه اشاره به او شد ، كه در بعض اخبار وارد شده كه پيغمبر را ابو القاسم گفتند ، به آن جهت كه قسمت جهنم و بهشت بدست او است .
وجه ديگر - آنكه چون هر مطلع بر طريقه خلفاى جور و مردم ازمان سابقه قاطع است كه اگر سيد الشهداء عليه السلام در روز عاشوراء اين جد و جهد نمىكرد ، و در ميدان سربازى ثابت قدم نمى بود يكسره طريقه شريعت محمديه از روى زمين مىرفت و مردم به روش جاهليت و طريقه كفار مستقر مى شدند ، و جبروت ملك و هواى دنيا غالب شده ، مسلمى رخساره شاهد هدايت مشاهده نمىكرد و فضايح امويه و قبائح تيميه وعدويه درست گوش زد هيچ كس نمى شد ، پس هر كس بعد از آن جناب پرستش خدا و پيروى مصطفى نمود همه ببركت آن وجود مقدس بود كه " لولاه ما عبد الله ولولاه ما عرف الله " [1] .
على هذا به حقيقت ، آن جناب پدر همه بندگان خدا است ، چه پدر بمعنى مربى و مؤيد در لغت عرب دائر الاستعمال و شايع الورود است ، و مراد از عبد الله جنس بندگان خداى تعالى است ، چه عبد عبادت باشد ، و چه عبد عبوديت ، و استعمال لفظ در اكثر از معنى لازم نيايد ( نايد ) ، چه حقيقت عبوديت به حسب لغت خضوع وتذلل است ، وتعبيد بمعنى تذليل است ، و عبادت وظيفه عبوديت پس اشكالى نيست ، والله اعلم .

[1] فرائد السمطين ج 1 / ص 46 ط بيروت بالاسناد عن الصادق . . . و لم تخلق الارض منذ خلق الله آدم من حجة الله فيها ظاهر مشهور أو غائب مستور ، ولا تخلو الى أن تقوم الساعة من حجة الله فيها ، ولولا ذلك لم يعبد الله . . .

146