خداوند متعال است و هر آنچه او انجام مىدهد ، حسن است ؟ ! همينطور است انواع معاصى . چگونه مىتوانند با اعتقاد به چنين مذهبى پيامبران را - پناه بر خدا - از مذهبى منزّه بدارند كه به تحسين كفر و تقبيح ايمان و جواز بعثت كسى كه تمامى رذايل و مفاسد در او جمع شده است ، منجر مىگردد ؟ ! با اين بيان دانستيد كه اشاعره در اين باب ضروريات را انكار كرده‌اند .
فضل مىگويد :
استدلال معتزله بر وقوع گناهان كبيره از پيامبران پيش از بعثت به داستان برادران يوسف ، استدلال قوىاى است . زيرا اجماع داريم كه برادران يوسف پس از آنكه يوسف را در چاه انداختند و گناهان ديگرى مرتكب شدند كه شكى در كبيره بودن آنها نيست ، به پيامبرى رسيدند . اين مرد پاسخ اين استدلال را نداده بلكه همچون مردمان فرومايه و بىخردان ولگرد به فحاشى و بيان افسانه و كلمات گزنده پرداخته است . معتزله وقوع آن را اثبات مىكنند ولى او نمىتواند آن را دفع كند و در جواز با آنان به بحث مىپردازد . اين از ويژگىهاى شگفت وى در بحث است . اما اينكه گفت : بحث با اشاعره در اين باب بيهوده است ، زيرا آنان تعذيب مكلف را به جهت عدم انجام آنچه كه خداوند متعال امر كرده بدون اينكه مكلف از آن امر آگاه باشد يا پيامبرى به سوى او فرستاده باشد ، جايز مىدانند ، . . . ، اين اباطيل وى را پيش از اين پاسخ داديم و گفتيم كه حسن و قبح در يك معنى شرعى است و در دو معنى عقلى و ديديد كه آنچه وى بيان كرده ، از مذهب اشاعره نيست و هيچ كدام از اشكالات بر آنان وارد نمىباشد و با ضرورت عقل هم مخالفت نكرده‌اند .
من مىگويم :
از آنجايى كه استدلال بر صدور گناهان كبيره از پيامبران پيش از بعثت به داستان برادران يوسف كاملا ساقط است ، مصنّف - ره - در پاسخ آن به اثبات محال بودن صدور گناه از پيامبران بسنده كرده است و متعرض سخنان قائلين به پيامبرى برادران يوسف و دليل آنان نشده است . زيرا كسى بدان عقيده ندارد مگر افرادى كه رأى آنان بىاعتبار است و خود نيز قابل اعتنا نيستند ، ليكن خصم بر اساس عادت خود و اصحابش در تسامح و سهلانگارى در ادعاى اجماع ، اينجا هم مدعى اجماع شده و گفته : بر نبوت آنان اجماع واقع شده است . سخنان ابن حزم بر عدم اجماع گواهى مىدهد . او مىگويد :

537