واجب مىباشد .
من مىگويم :
چند مطلب بر كذب اين روايت دلالت دارد :
1 - روايتى كه احمد از عايشه نقل كرده كه گفت : « هر كس كه به تو بگويد پيامبر ( ص ) ايستاده بول كرده ، او را تصديق مكن . زيرا از روزى كه قرآن بر او نازل شد ، ابدا ايستاده بول نكرد . » [1] مانند اين روايت را حاكم در كتاب « الطهارة » مستدرك [2] آورده و ذهبى در تلخيص و حاكم آن را به شرط بخارى و مسلم صحيح دانسته‌اند .
2 - روايتى كه بغوى در باب « الخلاء » از كتاب مصابيح خود به نقل از حسان آورده كه عمر گفت : « پيامبر ( ص ) مرا ديد كه ايستاده بول مىكنم . گفت : اى عمر ! ايستاده بول مكن . » 3 - ايستاده بول كردن بر حسب عادت مستلزم رسيدن بول به بول كننده است ، خصوصا در اواخر كار كه ادرار در حال قطع شدن است . بدون شك پيامبر ( ص ) از همگان به اجتناب از موارد احتمال رسيدن بول به بدن سزاوارتر است تا چه رسد به جايى كه قطع عادى به اصابت بول وجود دارد . چگونه چنين چيزى امكان ندارد و حال اينكه مسلم در آخر كتاب « الطهارة » روايت كرده كه : « پيامبر ( ص ) از دو قبر گذشت . فرمود : هر دوى آنها در عذاب هستند اما نه به جهت ارتكاب كبيره . اوّلى خبر چينى مىكرد و دوّمى از ترشح بول دورى نمىكرد . » مانند اين روايت در موارد بسيارى از صحيح بخارى آمده است . بغوى در باب « ادب الخلاء » از حسان روايت كرده كه گفت : « پيامبر ( ص ) خواست بول كند . پاى ديوارى رفت و بول كرد . سپس فرمود ، هر كس از شما خواست بول كند ، از بول خود دورى كند . » با وجود اين اخبار و چند برابر آن از اخبار ما ، چگونه مىتوانيم آنان را تصديق كنيم كه پيامبر ( ص ) ايستاده بول مىكرد ، خصوصا كه از حذيفه خواست تا به او نزديك شود كه با حيا و سنت رسول خدا ( ص ) منافات دارد . آن حضرت ( ص ) از جاى رفت و آمد مردم دور مىشد و ابدا در حال بول و غايط ديده نشد . بطلان دعوى تشريع هم واضح است . اباحهء بول ايستاده در نزديكى مردم به آن اندازه از اهميت نبود كه نياز به تشريع فعلى داشته باشد ، در حالى كه تشريع قولى امكان داشت و در بيان حكم آشكارتر بود . از اين گذشته ، بول ايستاده از غايط ايستاده و خارج كردن باد توسط كسى كه در ميان مردم

[1] . مسند احمد ، ج 6 ، ص 136 .
[2] . ج 1 ، ص 181 .

505