امّا اينكه رازى مىگويد ، بدين بيان پاسخ ابن سينا هم خارج مىشود ، سيد سعيد - ره - از ابن سينا كلامى نقل كرده كه به همين پاسخ متصل است . ابن سينا در اين كلام تصريح دارد كه قدرت جز قوّهء داراى تأثير نيست و كسانى را كه قدرت را به قوهء جامع شرايط تأثير تفسير كرده‌اند ، رد كرده است . همچنين سيد سعيد - ره - از ابن سينا نقل مىكند كه همراه فعل بودن قدرت را رد كرده است . وى در فصل قوه و فعل و قدرت و عجز الهيات شفا مىگويد :
بعضى از حكماى اوّل و غاريقون گفته‌اند كه قوه با فعل است و از آن پيشى ندارد .
گروهى ديگر نيز كه مدتها بعد آمدند ، چنين عقيده اى دارند . مثل اينكه قائل به اين عقيده ، مىگويد : فرد نشسته قادر بر قيام نيست يعنى در سرشت وى ممكن نيست كه تا نايستاده ، بايستد و در طبيعت چوب نيست كه تراشيده شود و به صورت درب درآيد . پس چگونه درب مىشود ؟ اين قائل ، ناگزير قادر نيست كه در يك روز بارها بنگرد و ببيند ، پس در حقيقت كور است .
مطلب چهاردهم : قدرت بر ضدّين تعلَّق مىگيرد مصنّف - عطَّر الله مرقده - مىگويد :
تمام عقلا عقيده دارند كه قدرت بر ضدين تعلق مىگيرد مگر اشاعره كه مىگويند :
قدرت نمىتواند به دو ضد تعلق گيرد . اين عقيده با مفهوم قدرت منافات دارد . زيرا قادر كسى است كه هر گاه بخواهد انجام دهد و هر گاه بخواهد ترك كند . پس اگر قدرت بر يكى از دو ضد را فرض كنيم و لا غير ، ضد ديگر مقدور نخواهد بود . در نتيجه از مفهوم قدرت لازم نخواهد آمد كه هر گاه بخواهد كه ترك كند ، ترك كند .
فضل مىگويد :
مذهب اشاعره اين است : يك قدرت نمىتواند به دو ضد تعلق گيرد . زيرا از نظر آنان قدرت با فعل است و نه پيش از آن . آنان گفته‌اند : يك قدرت مطلقا نمىتواند به دو مقدور تعلق گيرد ، خواه دو ضد باشد و خواه دو مثل و خواه دو مختلف ، نه با هم و نه بر سبيل بدل و بلكه يك قدرت فقط به يك مقدور تعلق مىگيرد . زيرا قدرت با مقدور است و بدون شك آنچه كه هنگام صدور يكى از دو مقدور مىبينيم با آنچه كه به هنگام صدور مقدور ديگرى مىبينيم ، مغايرت دارد .

420