" مالك " مكروه مى دانست كه كسى بر طنفسه ، يا زيرانداز مو ، پارچه يا پوست سجده كند . او مى گفت : اشكالى ندارد كه بر اينها بايستد و ركوع كند و بنشيند ، ولى بر آنها سجده نكند و كف دستش را بر آنها نگذارد . اما در سنگريزه و مشابه آن نظير روئيدنىهاى زمين اشكالى نمى ديد كه بر آنها سجده شود و دو كف دست بر آنها گذاشته شود .
بنابر اين ، به تصريح عده اى از دانشمندان اهل تسنن ، اصل آن است كه سجده بر زمين انجام شود و بر غير آن جايز نيست ، مگر مثل خمره ( 1 ) و حصير وكلا آنچه از زمين مى رويد كه مأكول وملبوس نباشد و روايات جواز سجده بر فرش و پوست وثوب يا بايد حمل بر معنايى شود كه با روايات گذشته قابل جمع باشد ، مثلا حمل بر ضرورت ولابديت حقيقى شود و يا به واسطهء تعارض و منافات آن با روايات ديگر كنار گذاشته شود .
خلاصه هر كه پيشانى بر خاك بسايد ، عمل رسول اكرم ( صلى الله عليه وآله ) را الگوى خود قرار داده است و فرمان حضرت را اطاعت كرده كه فرمود :
ترب وجهك ، ( 2 ) چهره ات را به خاك بساى .
و در مقابل ، هر كس مانع از چنين سجده اى شود ، به " ابوجهل " اقتدا كرده است ، چنان كه " مسلم " در " صحيح " و " احمد " در " مسند " از " ابوهريره " نقل مى كنند كه گفت :

1 . خمره ، حصير يا سجاده ء كوچكى است كه از شاخهء خرما بافته مى شود . ( ويراستار ) 2 . سنن الترمذى ، كتاب الصلاة ، رقم 348 ، مسند احمد ، باقى مسند انصار ، رقم 25360 و 25519 ( ترقيم العالميه ) . همچنين : كنز العمال ، ج 4 ، ص 79 وج 7 ، ص 342 وج 8 ، ص 86 ، رقم 295 و 4559 .

300