اين سر در گمى و حيرت ، فقط به خاطر اصرار بر اعراض از مذهب اهل بيت ( عليهم السلام ) است . چه مى شد حداقل چون گروهى ديگر كه خود از آنان نقل مى كنند ، جمع در حضر را بپذيرند و وقت فضيلت را با وقت اجزاء در هم نياميزند ؟ كما اين كه " نووى " مى گويد :
عده اى از ائمه قائل به جواز " جمع در حضر به خاطر حاجت " شده اند ، در صورتى كه آن را براى خود عادت نكنند ، مثل : " ابن سيرين " و " اشهب " از اصحاب " مالك " و " خطابى " اين قول را حكايت كرده از " قفال " و " شاشى كبير " از اصحاب شافعى از " ابى اسحاق مروزى " از جماعتى از اصحاب حديث و " ابن منذر " نيز آن را اختيار كرده است . اين قول را سخن " ابن عباس " تأييد مى كند كه گفت : " أراد أن لا يحرج أمته " ( 1 ) ، زيرا در سخن او تعليل به بيمارى و غير آن نشده است . ( 2 ) در " المغنى " و " شرح كبير " از " ابن شبرمه " نقل مى كنند : " جمع بين صلاتين جايز است ، هر گاه حاجتى يا چيزى باشد ، مادام كه آن را عادت اتخاذ نكرده باشد " . ( 3 ) نيز " محى الدين بن شرف النووى " در " المجموع " مى گويد :
وقال ابن منذر من أصحابنا يجوز الجمع في الحضر من غير خوف ولا مطر ولا مرض ، " ابن منذر " از اصحاب ما ، معتقد است كه جمع بين صلاتين در غير سفر ، بدون خوف و بارندگى و مريضى ، جايز است .
همانطور كه مى بينيد ، او ديگر تقييدى نمى آورد كه آن را عادت اتخاذ

1 . پيامبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) با اين كارش خواست امتش را به حرج نيندازد . 2 . شرح نووى ، ج 5 ، ص 219 . 3 . المغنى والشرح الكبير ، ج 2 ، ص 122 ، ش 1263 .

273