" اى فرزند رسول خدا آيا توبه اى برايم هست ؟ " .
ديگر نتوانستم طاقت بياورم ، شيون كنان خود را بر زمين افكندم ، گويا خود " حر " هستم و از حسين مىخواهيم كه :
" اى فرزند رسول خدا آيا توبه اى برايم هست ؟ يابن رسول الله ، از من در گذر و مرا ببخش " .
بر اثر صداى واعظ ، گريه و شيون مردم بلند شد ، دوستم همچون مادرى مرا در بغل گرفت و " يا حسين ، يا حسين " مىگفت :
از او خواستم كه داستان شهادت امام حسين ( عليه السلام ) را برايم تكرار كند ، چرا كه پيرمردانمان تاكنون مىگفتند : منافقين و دشمنان اسلام ، همانهائى كه " عمر " و " عثمان " و " على " را به قتل رساندند " حسين " را نيز كشتند .
ما تا كنون " عاشورا " را عيد مىدانستيم و جشن مىگرفتيم غذاهاى خوشمزه مىپختيم و براى كودكان شيرينى و اسباب بازى مىخريديم .
و علماى ما روايتهايى را در فضليت روز عاشورا و بركات آن نقل مىكردند ، راستى كه شگفت آور است .
خداحافظى از " عراق " پس از ملاقات با شيعيان شك و دو دلى بر من مستولى شد ، شايد حرف اينها حق باشد ، چرا تحقيق نكنم ، خداوند مىفرمايد :

28