و : گفتگو با عالم وهابى در خلال سفرى به جزاير " كومور " ، قاضى القضاة آنجا از دست علماى وهابيت كه با پول و كتابهاى زياد بيشتر جوانان را به صف خود كشاندند شكايت كرد ، چرا كه اينان تا ديروز به پدرانشان احترام مىكردند و دست و سرشان را مىبوسيدند ولى امروز بوسيدن دست و خم شدن در برابر هر شخصى را سجود براى غير خدا و شرك مىدانند ، بنابراين تنفر زيادى بين پدران و فرزندان ايجاد شده است .
جلسه بحثى ميان من و يك عالم وهابى ترتيب داده شد ، من در آنجا مسأله توسل را مطرح كردم كه چگونه انسان گنهكار و مشغول به دنيا ، انبيا و اولياى خدا را شفيع قرار مىدهد تا دعايش مستجاب شود .
او گفت : * ( و أن المساجد لله فلا تدعوا مع الله أحدا ) * [1] .
يعنى : " همانا مساجد از آن خداست پس همراه خدا كسى را نخوانيد " .
هر كس غير از خدا را بخواند براى او شريك ساخته كه به او نفعى برساند در حالى كه نفع دهنده و ضرر رساننده فقط خداست .
گفتم : كسى كه به رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) متوسل مىشود مىداند كه او نه نفعى مىرساند نه زيانى ، اما دعايش نزد خدا مستجاب است كه اگر به خدا عرض كند : پرورگارا اين بنده ات را رحم كن ، يا ببخشاى ، يا بى نياز ساز ، خداوند دعاى آن حضرت را مستجاب

[1] سوره جن ، آيه 18 .

189