* ح : " ابو هريره دوسى " اهل سنت او را " راوية الإسلام " مىخوانند و همواره به سخن او استدلال مىكنند .
اين فرد نابينا سه سال آخر عمر پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) اسلام آورد [1] و همراه با " ابن الحضرمى " به " بحرين " رفت در نتيجه همراهى اش با آن حضرت كمتر از دو سال بوده است .
وقتى وارد " مدينه " شد تنها لنگى به كمر داشت و جزء اصحاب " صفه " بود ، هرگاه صدقه اى براى پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) مىآمد حضرت آن را براى وى مىفرستاد ، در راه صحابه مىنشست و خود را به غش و بى حالى مىزد به اين اميد كه او را به خانه ببرند و غذائى بدهند .
روايات او از شش هزار هم فراتر است اما تمامى احاديث خلفاى راشدين ، و همسران رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) ، و اهل بيت ، و . . . يك دهم يا حتى يك صدم روايات او نمىشود ! در حالى كه على ( عليه السلام ) يكى از آنان است كه از شش سالگى در خانه پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) بزرگ شده و آنهمه فضايل در علوم او آورده اند .
وضعيت او در نقل روايات از اين قرار است :
1 - " عمر بن خطاب " او را با تازيانه زد و به وى گفت : بسيار

[1] صحيح " بخارى " ، كتاب الانبياء ، باب علامات النبوة في الاسلام ، ح 18 ، ج 4 ، ص 239 .

136