بمجاهد بن جبر و اسماعيل مكى و بعضى گفته‌اند كه اين عدد به كسى منسوب نيست و عدد اهل مدينه منسوب است بابى جعفر يزيد بن قعقاع قارى و اسماعيل بن جعفر و عدد اهل بصره منصوب است بعاصم بن ابى الصباح جحدرى و ايوب بن متوكل و عدد اهل شام منسوب است بعبد اللَّه عامر پس بنا بر اين در اوايل سور ابتدا بعدد اهل كوفه نموده خواهد شد و اما فايده معرفت آيات قرآن آنست كه چون قارى در حين قراءة باصابع خود عد آن نمايد او را ثواب بيشتر حاصل شود زيرا كه در اين صورت انگشتان خود را با دل و زبان مشغول قرائت خواهد ساخت و مقرر است كه اين هر سه عضو در روز قيامت از براى او گواهى خواهند داد بر تلاوة كلام ملك علام چنان كه مروى است از حضرت رسالة ( ص ) كه بعضى زنان خود را امر نموده كه ( اعقدن بالانامل فانهن مسئولات و مستنطقات ) يعنى در حين قراءة آيات قرآن قرآن را بانگشتان خود بشمريد زيرا كه مسئول خواهند شد و از آنها طلب نطق خواهند كرد يعنى از ايشان گواهى خواهند طلبيد از اعمال صاحب خود و هر يك از آنها ناطق خواهند گشت باعمالى كه از بنده صادر شده باشد و ديگر آنكه عدد آيات قرآن بانگشت اقربست بحفظ و ابعد از سهو و نسيان چنان كه پيغمبر ( ص ) فرمود كه ( تعاهدوا للقرآن فانه وحشى ) يعنى ملاحظه قرآن كنيد و آن را به احتياط تمام محافظت نمائيد زيرا كه آن رمنده است و از طباع جهنده وار حمزة بن حبيب كه از قراء سبعه است منقولست كه ( العدد مسامير القرآن ) عدد آيات مسمارهاى قرآنست چه قرآن به آنها بند مىشود در دل و قرار ميگيرد فصل چهارم در تبيين معنى تفسير و تأويل قرآن و ذكر اقسام معانى فرقان ببايد دانست كه تفسير كشف مراد است از لفظ مشكل و آن مشتق است از فسر بمعنى روشن كردن و تأويل در لغة بمعنى مأول اليه الشيء است يعنى آن چيزى كه معنى كلام به آن راجع شود و در اصطلاح عبارت است از رد محتملين به آنچه مطابق ظاهر نباشد و جميع اقسام معانى از پنج وجه بيرون نيست يكى آنست كه ظاهر آن مطابق معنى بود و آن را محكم خوانند چون قُلْ هُوَ اللَّه أَحَدٌ وَلا تَقْرَبُوا مالَ الْيَتِيمِ و نص كه عبارت است از راجحى كه مانع نقيض نباشد چون و اللَّه بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ و ظاهر كه راجحى است كه مانع نقيض نباشد چون وَامْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ در تحت محكم مندرج است دوم آنكه به ظاهر آيهء معنى مراد مفصلا معلوم نشود و آن را لفظ مجمل خوانند چون لفظ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكاةَ كه كيفيت اقامهء صلاة و ايتاء زكات مفصلا از آن مفهوم نميشود بلكه تفصيل آن منوط است باحاديث نبويه سيم آنكه لفظش مشترك بود ميان دو معنى يا بيشتر و هر يك از آن احتمال معنى مراد داشته باشد و دليلى منع نكند از آن و مراد او سبحانه از آن نتوان دانست الا باخبار و آثار سيد ابرار و ائمهء اطهار و آن شامل معنى مجمل است كه