بر محمد ( ص ) و بعضى ديگر گفته‌اند كه الف آلاء عميم او سبحانه است و لام لقاء رحمت او و يا لطف و رأفت او و ميم محبت ذاتى او يا ملك قديم او و يا الف بمعنى انا و لام لى و ميم منى يعنى ( انا اللَّه ولى جميع صفات الكمال و منى الغفران و الاحسان ) و يا ايما بمدد اجال اقوام به حساب جمل چنان كه قول ابو العاليه است متمسك بروايتى كه ماثور است كه چون يهودان نزد رسول ( ص ) آمدند آن حضرت الم البقرة را بر ايشان خواند ايشان حساب آن كردند و گفتند كه به مدت اين در دين اسلام داخل خواهيم شد كه هفتاد و يك سال است حضرت تبسم فرمود ايشان گفتند مگر الم بمعنى غير اين هست فرمود كه المص و الر و الم گفتند اين معنى را بر ما خلط كردى و نميدانيم كه بكدام از اين اخذ نمائيم پس تلاوت آن حضرت اين آيه را بر ايشان به اين ترتيب و تقرير او بر استنباط ايشان دليل است بر آنكه از براى مدد اجال است و اين دلالت اگر چه عربى نيست ليكن به جهت اشتهار آنست در ميان مردمان تا آنكه عرب آن را ملحق ساخته‌اند بمعربات چون مشكات و سجيل و قسطاس و يا اشعار بر حروف مبسوطه كه مقسم بهااند به جهت شرافت آن چه آنها بسايط اسماء اللَّه و مادهء خطاب آنند چنان كه از ابن عباس و عكرمه نقلكرده اند كه اين حروف از اسماء الهيند كه او سبحانه به آنها قسم ياد كرده و كسانى كه قائلند به آنكه اين الفاظ اسماء سورند جواب از اين اقوال مذكوره و قدح مذكور داده‌اند به اين وجه كه معهود نيست كه اين الفاظ مزيده باشند از براى تنبيه چه حروف تنبيه حروف معهوده‌اند و اينها غير معهودند و دلالت بر انقطاع و استيناف هم چنان كه لازم اين حروفست لازم غير آن نيز هست اگر آن غير در فواتح سور واقع شود پس تخصيص به آن بىوجه باشد و بر تقدير تسليم كه اين دلالت بر انقطاع و استيناف مخصوص به اين الفاظ باشد لكن مقتضى آن نيست كه آنها را معنى ديگر نباشد در حيز آن و مستعمل نيست كه اين الفاظ از براى اختصار باشند در لغت عرب و شعر مذكور كه متمسك به است شاذ است و خارج و قياس و قاعده و اما قول ابن عباس و غير او مراد از آن تنبه است بر آنكه اين حروف منبع اسما و مبادى خطابند و تمثيل با مثله حسنه و لهذا عدد هر يك از حروف نموده از كلمات متباينه چه لام را يك بار از لطف گرفته‌اند و بار ديگر از اللَّه و يك بار ديگر از جبرئيل نه آنكه مراد وى تفسير باشد و تخصيص به اين معانى دون غير آن به جهت عدم مخصص در آن لفظا و معنى و همچنين اين الفاظ مستعمل نيستند از براى حساب جمل تا ملحق بمعربات باشند و حديث مذكور دلالت نميكند به اين به جهت آنكه ممكن است كه تبسم پيغمبر ( ص ) به جهت تعجب باشد از جهل يهود و اينكه مقسم بها باشند اگر چه غير ممتنع است اما محتاجاند باضمار اشيايى كه هيچ دليلى بر آن نيست مانند فعل و حرف و ساير آنچه قسم بر آن موقوفست و بنا بر اينكه سماى سور باشند اعتراض كرده‌اند كه اين قول يخرج حروف مقطعه است از آنچه در لغت عرب شايع