نخواند از ما نباشد و نيز سنتست كه قارى قرآن قراءة را از روى مصحف كند و اگر چه حافظ باشد تا او را هم ثواب قراءة باشد و هم ثواب نظر كردن در آن چنان كه اسحاق بن عمار روايت كند كه من از ابو عبد اللَّه پرسيدم كه يا بن رسول اللَّه من حافظ قرآنم تلاوت از روى مصحف كنم يا از ظهر قلب فرمود كه از روى مصحف قراءة كن نشنيدهء كه نظر كردن در قرآن عبادتست و هم از صادق عليه السّلام مرويست كه سه چيزند كه شكايت ميكنند بخداى عز و جل يكى مسجد خراب كه اهل آن در آن نماز نگذارند دوم علمى كه در ميان جاهلان باشد و ايشان اطاعت او نكنند سيم مصحفى كه آويخته باشد در خانه و گرد و غبار بر آن نشسته و هيچ كس بر قراءة آن اقدام ننمايد و نيز از آن حضرت روايت است كه هر كه قرآن را از روى مصحف خواند از نور چشم خود برخوردار باشد و هميشه نور آن در تزايد باشد و از پدر و مادر او تخفيف عذاب شود اگر چه كافر بوده باشند و نيز فرموده كه هيچ چيز چنان بر شيطان دشوار نيست كه قراءة كردن از مصحف و نظر كردن در آن و شيطان رانده مىشود از آن خاندان و سنت مؤكد است بر قارى كه مداومت نمايد بر تلاوت آن تا بسبب فراموشى روز قيامت حسرت نخورد و ندامت نكشد عبد اللَّه بن مسكان ار يعقوب احمر روايت كرده كه از ابى عبد اللَّه عليه السّلام پرسيدم كه بواسطه حوادث روزگار غم بيشمار به من ميرسد و به جهت آن چيزهاى بسيار فراموش ميكنم تا بحيثيتى كه بعضى از قرآن نيز از ياد من ميرود آن حضرت بعد از استماع اين كلام از من بسيار غمگين شده فرمود كه قرآن را فراموش مكن كه هر كه سورهء فراموش كند فرداى قيامت آن سوره بخوبترين وجهى خود را بر او عرض كند و بزى درجة عاليه خود را به او نمايد و گويد سلام الهى شامل حال تو باد تو چه كسى كه بابن صورت زيبا و زينت دلربا آراستهء سوره گويد كه من فلان سوره‌ام كه در دنيا تلاوت ميكردى و بعد از آن مرا گذاشتى و فراموش كردى اگر متمسك به من ميشدى و مرا ترك نمىكردى اين درجهء عالى و مرتبهء سامى نامزد تو ميبود او در اين صورت متأسف و متحير شود و آن تأسف و تحير فايدهء ندهد و بعد از آن آن حضرت فرمود كه بر شما باد كه متوسل به قرآن شويد و او را بياموزيد و پيوسته متذكر آن شويد تا به اين درجه رفيعه و مرتبه عاليه برسيد و در آن روز حسرت و ندامت نكشيد و نيز از آن حضرت ماثور است كه قرآن امانت خداست بايد كه بندهء مؤمن در امانت خدا نگاه كند و هر روز پنجاه آيه از آن تلاوت كند و هيچ شكى نيست كه مقصود اصلى از قراءة قرآن تذكرهء معانى آنست تا امر و نهى آن ملكه او شود و پيوسته مطيع امر آن و منزجر از نهى آن باشد چنان كه كريمهء كِتابٌ أَنْزَلْناه إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِه وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الأَلْبابِ دلالت صريح دارد بر آن پس بايد كه لفظ قرآن را با معنى آن جمع كند و اكتفاء بلفظ نكند تا هم ثواب قراءة كردن و هم اجر معنى