عالمان به كفر وى فتوى دادند ، جمعى از عاميان و جاهلان و پيروان هر بانگزن كه جادو و شعبده و حال و اشارات وى را كه صوفيان متأخر به كار مىبرند ديده بودند مفتونش شدند چندان كه او را خدا شمردند و به خداييش معتقد شدند .
امام ابو حامد در مشكاة الانوار دربارهء او به عذرجويى پرداخته و گفتارهاى وى را به محملهاى نكو تأويل كرده كه از روش مخاطبهء عربى به دور است .
ابو سعيد نقاش ، در تاريخ الصوفيه گويد : بعضى از صوفيان حلاج را به جادوگرى منسوب داشته‌اند ، و بعضى ديگر او را به زندقه منسوب داشته‌اند . ابو عبدالرحمن - سلمى اختلاف صوفيان را دربارهء حلاج حكايت كرده سپس گويد : وى به رد نزديكتر است . خطيب ، وى را رد كرده و جادوگرى و ضلالت وى را توضيح كرده . ابن جوزى او را گمراه شمرده ، ابن خلكان گفته كه بيشتر عالمان روزگار حلاج به روا بودن خونش فتوى داده‌اند .
ابو بكر بن ابى سعدان گويد : حلاج فريبكارى حقه باز بود .
عمرو بن عثمان مكى گويد : حلاج شنيد كه من قرآن مىخواندم ، گفت :
« مىتوانم كه همانند آن بگويم . » به دو گفتم : « اگر بر تو تسلط يافتم قطعا ترا مىكشم . » ابو يعقوب اقطع و جعفر خلدى گفته‌اند كه حلاج كافرى خبيث بود .

6892