اسير شدند كه يوسف حرمتشان كرد و خلعتشان داد و اسبشان داد ، سپس آزادشان كرد و كسانى كه در سپاه مونس بودند خوش داشتند كه اسير شده بودند .
در اين سال بانو ، مادر مقتدر ، كنيز پيشكار خويش را كه ثمل نام داشت بگفت كه هر روز جمعه در رصافه به رسيدگى مظالم نشيند و در نامه هاى مردم نظر كند . مردم اين را نپسنديدند و عيب بسيار از آن گفتند و خرده گرفتند . نخستين روز بنشست و كارى نساخت . روز ديگر بنشست و قاضى ابو الحسن را احضار كرد كه كار وى را نكو كرد و آن را بسامان برد و دستخطها ، بدرستى درآمد كه ستمديدگان از آن سود بردند و مردم كه از نشستن و نظر كردن وى نفرت زده بودند ، بدان دلخوش شدند .
و هم در اين سال ، مقتدر به يمن طولونى ، كه سالار نگهبانى بغداد بود ، دستور داد كه در هر يك از چهار ناحيه فقيهى را بنشاند كه تظلم مردم را بشنود و دربارهء مسايلشان فتوى دهد تا بر كسى مظلمه نرود . دستورش داد بهاى كاغذى [1] را كه واقعه ها در آن نوشته مىشد بر مردم بار نكند و آن را عهده كند و مأمورانى كه با مردم مىروند بيش از دو دانگ دستمزد نگيرند .
در اين سال مقتدر ، زبيديه را خوش يافت و مدتى در آن مقيم شد ، و بعضى حرمتها را بدانجا برد ، سرداران را در خيمه هاشان ، در اطراف زبيديه ، مرتب كرد و به روز شنبه براى غذا دادنشان نشست و جمعى از آنها را چيز داد ، با حرمتها بنوشيد و مال بسيار بر آنها بخش كرد .
محمد بن يحيى صولى گويد : در آن روز به آهنگ نصر حاجب رفته بودم كه به او سلام گويم ، به من دستور داد شعرى بسازم و در آن نكويى روز را وصف كنم و به مقتدر برسانم كه چنان كردم ( 68 ، از پيش وى نرفته بودم كه خادمى از آن ام موسى آمد كه پنجهزار درم همراه داشت و گفت : « اين از آن صولى است . » امير مؤمنان شعر را پسنديده بود ، آغاز شعر چنين بود :

[1] كلمهء متن .

6849