سال داشت و هيچ مردى به دو دست نزده بود .
در اين سال در راه مكه راه حاتم خراسانى و جمع بسيارى را كه با وى بودند ، بريدند ، يكى از حسينيان با بنى صالح بن مدرك طائى بر آنها تاختند و اموال را بگرفتند و حرمتها را روا داشتند و هر كه به سلامت ماند از تشنگى جان داد . همه كاروانهاى ديگر ، بجز كاروان حاتم به سلامت ماند .
( 54 آنگاه سال سيصد و سوم در آمد .
سخن از رخدادها كه به سال سيصد و سوم بود از اخبار بنى عباس در اين سال خبر آمد كه يكى از طالبيان در ناحيهء واسط بشوريده و گروهى از بدويان و روستانشينان به دو پيوسته‌اند . بدويان سالارى داشتند به نام محرز پسر رباح .
سبب آن بود كه خبر يافته بودند كه فرمانرواى فارس و اهواز و بصره از مالى كه به نزد وى فراهم شده بود ، سيصد هزار دينار به حضرت سلطان فرستاده بود كه در سه كشتى حمل مىشده بود كه در غارت كردن و گرفتن مال طمع بستند و در راه براى فرستادگان كمين نهادند . مردم كشتىها خبر يافتند ، يكى از كشتىها گريخت و پيش رفت و دو كشتى ديگر به بصره بازگشت و شورشيان كه به چيزى دست نيافتند سوى عقر واسط رفتند و به مردم آنجا تاختند و مسجد آن را بسوختند و حرمتها را روا داشتند .
حامد بن عباس از كار آنها خبر يافت - وى عهده دار خراج و املاك كسكر و ولايت دجله و توابع بود - و محمد بن يوسف معروف به خزرى را كه از جانب وى كار كمكهاى واسط را به عهده داشت فرستاد و غلامان خويش را با گروهى كه به مزدورى گرفته بود به دو پيوست ، خبر را براى سلطان نوشت كه لؤلؤ طولونى را به كمك وى فرستاد ، اما لؤلؤ به دو نرسيد تا وقتى كه طالبى و محرز بن رباح و بيشتر

6831