هم عقيده بود ، ولى بعدا چنان كه در كتاب اختلاف مالك آمده است از اين رأى عدول كرده است . اين نيز به مالك نسبت داده شده كه حتّى عمل اهل مدينه را نيز حجّت مىدانسته است ، ولى ديگر فقيهان در اين هر دو نظر با وى به مخالفت برخاسته‌اند .
فقهاى اهل سنّت جملگى بر اين امر اتّفاق دارند كه فتاوى و اقوال صحابه نيز حجّت است ، ليكن در گذشته اشاره شد كه بعضى از تابعان مخالفت برخى از صحابه را به جز استادان خود جايز دانسته‌اند .
مالك حتّى قول صحابه را از مصاديق سنت مىشمرد ، احمد در صورتى كه از صحابه قولى به دست نمىآورد به قول تابعين رجوع مىكرد ، و به طورى كه به شافعى نسبت داده شده در قول جديد خود با اين سخن به مخالفت برخاسته است ، ولى ابو زهره سخنانى بر خلاف اين ، حتى در قول جديد او ، از وى نقل كرده است و از ابن قيّم هم همين سخن نقل شده است . شيعه و خوارج نه فتواى صحابه را براى اهل استنباط حجت مىدانند و نه فتواى ديگران را .
امتيازات دورهء سوم 3 - 3 - 2 با توجه به آن چه ذكر شد مميزات اين دوره فهرستوار به قرار زير است :
امتياز اول . در اين دوره تمدن اسلام در شهرهاى بزرگ ، مانند بغداد ، قرطبه در اندلس ، قيروان در افريقا ، فسطاط در مصر ، دمشق ، كوفه ، بصره ، مرو و نيشابور گسترش يافت و بدون شك اين گستردگى در بارور شدن فقه تأثيرى چشمگير داشت .
امتياز دوم . جنبشهاى علمى ، كه از اواخر دورهء قبل آغاز شده بود ، بين انديشمندان اسلام بيشتر شد و اين امر دو عامل مهم داشت : يكى حضور موالى تازه مسلمان از فرس و روم و مصر و ديگر ترجمهء كتابهاى علمى به زبان عربى كه از اواخر دورهء قبل شروع شده بود .
امتياز سوم . افزوده شدن تعداد حافظان و قاريان ، مانند قرّاى سبعه يا عشره يا اربعه عشر .
امتياز چهارم . تدوين سنّت و حديث به دستور خليفهء اموى ، عمر بن عبد العزيز .
امتياز پنجم . بحثهاى بسيار حول محور منابع كه بعد از اين به شرح آن خواهيم پرداخت .
امتياز ششم . تدوين علم اصول فقه اهل سنّت به وسيلهء امام شافعى .

80