ابن مهدى را نيز با خويش ببرد . مأمون وقتى از بغداد آنجا رفت براى زفاف با پوران مىرفت ، بر زورقى سوار بود تا بر در حسن لنگر انداخت . عباس پسر مأمون پيش از پدر خويش بر اسب رفته بود ، حسن بيرون اردوگاه خويش از او پيشواز كرد ، در جايى كه بر كنار دجله براى او معين شده بود و در آنجا قصرى براى وى بنا شده بود . وقتى عباس او را بديد پاى بگردانيد كه پياده شود اما حسن او را قسم داد كه چنين نكند و چون برابر او رسيد ، حسن پاى بگردانيد كه پياده شود عباس به دو گفت : « قسم به حق امير مؤمنان كه پياده نشوى . » حسن همچنان سواره او را ببر گرفت ، آنگاه بگفت كه اسب وى را پيشتر برند و همگى وارد منزل حسن شدند .
مأمون به وقت عشا آنجا رسيد و اين به ماه رمضان سال دويست و دهم بود ، وى و حسن و عباس افطار كردند ، دينار بن عبد الله بالاى سرش ايستاده بود تا وقتى كه از افطار فراغت يافتند و دستهاى خويش را بشستند ، مأمون شراب خواست جام طلايى براى وى آوردند كه در آن ريخت و بنوشيد ، آنگاه دست خويش را با جامى كه شراب در آن بود سوى حسن دراز كرد ، حسن در گرفتن كندى كرد كه از آن پيش نمىنوشيده بود ، دينار بن عبد الله با چشم به دو اشاره كرد . حسن گفت : « اى امير مؤمنان آن را به اجازه و دستور تو مىنوشم . » مأمون گفت : « اگر دستورم نبود دست خويش را سوى تو دراز نمىكردم » پس .
حسن جام را گرفت و بنوشيد . وقتى شب دوم رسيد محمد ، پسر حسن بن سهل را با عباسه دختر فضل ذو الرياستين به هم پيوستند و چون شب سوم رسيد ، مأمون به نزد پوران رفت كه حمدويه و ام جعفر و مادر بزرگش به نزد وى بودند . و چون مأمون با پوران بنشست مادر بزرگش هزار مرواريد كه در يك سينى طلا بود بر او نثار كرد ، مأمون بگفت تا آن را جمع كنند و از وى دربارهء شمار مرواريدها پرسيد كه چيست ؟
گفت : « هزار دانه است . » پس مأمون بگفت تا آن را شماره كنند كه ده تا كم بود .

5723