« را بشناس و بر اين كار پاداششان بده ، مبادا دنيا و غرور دنيا هراس آخرت « را از ياد تو ببرد و دربارهء آنچه بر تو فرض است تساهل كنى كه تساهل مايهء « قصور است و قصور مايهء ويرانى . مىبايد عمل تو به خاطر خداى و در « راه خداى باشد ، تبارك و تعالى . اميد ثواب داشته باش كه خدا در اين « دنيا نعمت خويش را بر تو تمام كرده و با تو تفضل نموده . پس سپاسدار « باش و به دو تكيه كن تا با تو نيكى و احسان فزونتر كند كه خدا پاداش ، « به مقدار سپاس سپاسداران و رفتار نيكوكاران مىدهد .
« دربارهء نعمتها كه خدا داده حقگزار باش از عافيت و حرمت « روى مپيچ . گناهى را سبك مگير ، به حسود دل مبند ، به بدكار رحم « مكن ، ناسپاس را رعايت مكن ، با دشمن مدارا مكن ، سخن چين را باور « مدار ، خيانتكار را امين مشمار ، فاسق را به كار مگمار ، پيرو گمراه مشو ، « ريا كار را ستايش مگوى ، هيچكس را حقير مشمار ، خواهندهء فقير را « نوميد مكن ، باطل را مپذير ، به مسخره گوى دل مده ، از وعده تخلف مكن ، « از فاجر بيم مكن ، خشم ميار ، تجمل مخواه ، گردنفرازى مكن ، به سفاهت « مگراى ، در طلب آخرت كوتهى مكن ، با كسان عتاب ميار ، با ترس « و بيم از ظالم در مگذر ، ثواب آخرت را در دنيا مجوى ، با فقيهان مشورت « بسيار كن ، خويشتن را به حلم وادار كن ، از مردم مجرب و خردمند و « صاحب راى و حكمت پيشه پندگير ، مردم بخيل و تنگ ديده را در « مشورت خويش دخالت مده و سخنشان را مشنو كه زيانشان از سودشان « بيشتر است ، در كار رعيت كه مىپردازى چيزى از امساك ، تباهى انگيزتر « نيست .
« بدانكه اگر حريص باشى كارت به استقامت نيابد ، مگر اندكى .
« اگر از اموال رعيت چشم بپوشى و با آنها ستم نكنى دلبستهء تو مىشوند .

5698