بود ، از حلوان تا خراسان . رفتن وى از بغداد به روز جمعه بود يك روز مانده از ذى قعده سال دويست و پنجم . دو ماه پيش از آن اردو زده بود و همچنان در اردوگاه خويش مقيم بود .
ابو حسان گويد : سبب ولايتدارى طاهر چنان كه كسان دربارهء آن اتفاق دارند اين بود كه عبد الرحمان مطوعى در نيشابور گروههايى را فراهم آورد كه بىدستور ولايتدار خراسان به كمك آنها با حروريان نبرد كند و بيم كردند كه اين را بر اساس منظورى كرده باشد .
گويد : غسان بن عباد ولايتدارى خراسان را از جانب حسن بن سهل داشت ، وى عموزادهء فضل بن سهل بود .
از على بن هارون آورده‌اند كه حسن بن سهل طاهر بن حسين را از آن پيش كه سوى خراسان رود و ولايتدار آنجا شود ، براى رفتن و نبرد كردن با نصر بن شبث در - نظر گرفته بود . و او گفت : « با خليفه اى جنگ كردم و خلافت را سوى خليفه اى كشانيدم و به چنين كارى وادار شوم ! شايسته است كه يكى از سرداران من به اين كار فرستاده شود . » كه مايه اختلاف ميان حسن و طاهر شد .
گويد : وقتى طاهر ولايتدار خراسان شد و سوى آن رفت با حسن بن سهل سخن نمىكرد . در اين باب با وى سخن كردند گفت : « من آن نيستم كه راهى را كه براى مخالفت خويش بر من گشوده ببندم . » در اين سال عبد الله بن طاهر هنگام بازگشت از رقه وارد بغداد شد ، پدرش او را بر رقه جانشين كرده بود و دستور داده بود با نصر بن شبث نبرد كند يحيى بن معاذ نيز بيامد كه مأمون او را ولايتدار جزيره كرد .
و هم در اين سال مأمون ، عيسى بن محمد را به ولايتدارى ارمينيه و آذربيجان و پيكار بابك گماشت .
و هم در اين سال سرى بن حكم به مصر درگذشت . وى ولايتدار آنجا

5689