خرما بر گرفتى و دانه بيرون انداختى . پس قباد حارث را [ a 123 ] گفت : اين چيست كه از دهان بيرون همى اندازى ؟ حارث گفت : اين دانهء خرما نزد ما اشتر خورد ، من مردمام نه اشتر . قباد خجل شد . پس چون خرما بخوردند ، قباد مر حارث را حدّ نهاد ، گفت : حدّ عرب از باديه است تا كوفه و تا لب رود فرات از اين سوى سواد عراق است ، و نبايد كه از لب رود فرات هيچكس از اين سوى آيد از عرب . و حارث بپذيرفت و بپراگندند . پس حارث سخن قباد را خوار داشت و عرب را نگاه نداشت ، و عرب از اين سوى فرات آمدند و روستاهاى سواد تاراج كردند . و چون خبر به قباد آمد ، كس فرستاد سوى حارث كه اين حدّ كه من ترا نهادم نگاه نداشتى ؟ حارث گفت : اين دزدان عرباند كه همى تازند روز و شب از هر سويى ، من ايشان را نگاه نتوانم داشتن تا مرا مال نبود و نيروى آن نبود كه من ايشان را باز دارم . قباد از روستاهاى سواد كه بر لب فرات بود شش ده بزرگ به حارث داد . حارث چون آن بستد ، پس از آن عرب را نگاه داشت تا نيز از فرات نگذاشتند و به حدّ عجم اندر نشدند . پس حارث كس فرستاد به تبّع ملك يمن كه اين ملك عجم زبون است و او را خطرى نيست ، و من با وى چنين و چنين كردم ، و اگر تو با سپاه يمن بيايى اين ملك عجم بگيرى .
آن تبّع سپاه بسيار گرد كرد و بيامد بر لب فرات فرود آمد و به حيره بنشست كه نتوانست شدن از بسيارى سپاه . به دهى شد نام وى نجف از دههاى كوفه ، و از فرات رودى ببريد تا به حيره اندر آمد ، و به نجف آمد و آنجا بنشست . و تبّع را برادرزاده‌اى بود نام وى شمر ، او را با سيصد و بيستهزار مرد پيش قباد فرستاد ، و قباد به هزيمت برفت و به رى شد ، و شمر از پس وى بشد و به رى او را بگرفت و بكشت و به تبّع نامه كرد . تبّع بفرمود كه برو با سپاه از اينجا و به خراسان شو و همه خراسان بگشاى كه آن ترا است ، و از رود جيحون بگذر و به حدّ ترك اندر شو و ملك چين را بگير .
و تبّع را پسرى بود نام وى حسّان ، او را با آن سيصد و بيستهزار سوار بفرستاد به چينستان بر راه دريا از عراق به عمان فرستاد و گفت : از عمان به دريا نشين و به چينستان شو ، و هر كه زودتر رسد ملك چين او را است ، ترا يا شمر را . و

682