خواست تا از پدرش يزدجرد دستورى خواهد تا بهرام نزد منذر باز شود كه وى اندر آن زمين خوى كرده است و ايدر دلش تنگ همى شود . يزدجرد او را دستورى داد .
بهرام سوى منذر باز شد و به خوشى همى بود .
چون يزدجرد را اسب لگد زد و بكشت ، بهرام آنجا نبود به زمين عرب بود .
مردمان عجم گرد آمدند گفتند : ما از جور يزدجرد برستيم و ز بلاى بدخويى او ، و تا كنون از بدخويى او بستوه بوديم ، و او را پسرى است به عرب اندر بزرگ شده و خوى عرب گرفته ، و اگر بيايد ما او را ملك نكنيم كه خوى او بتر بود از پدر و با ما بتر از ان كند .
پس همه جمع شدند كه آن ملك بهرام را ندهند ، و يك تن بود از فرزندان اردشير به ميان ايشان اندر ، نام وى كسرى ، برفتند و او را ملك كردند و به مداين آوردند و آنجا كه ملك بودى بنشاندند . موبدان موبد تاج بر سر وى نهاد . پس خبر به بهرام شد به زمين عرب كه ايشان چنين كردند . منذر همه سپاه عرب را گرد كرد و ايشان را گفت : بنگريد تا بهرام چه فرمايد . بهرام گفت : شما دانيد كه ملوك عجم و پدران من با شما چند نيكويى كردند و دانيد كه يزدجرد چه كرد با بدخويى وى از نيكويى با شما ، و دانيد كه ملك از پس پدرم مرا حقتر است و عجم كس ديگر را دادند از آنكه من غايب بودم . اكنون بر شما است مرا يارى كردن و نصرت كردن تا من اين ملك بستانم . و منذر با همه سپاه بر وى سلام كردند به ملكت و گفتند : ملك عجم و عرب ترا است و ما همه فرمانبرداريم و جانهاى ما فداى تست . و منذر بپذيرفت كه من نيارامم تا ملك به تو باز ندهم و ترا بر تخت ملك ننشانم و تاج ملك بر سر تو ننهم .
بهرام بدان شاد شد و ايشان را سخن نيكو [ b 116 ] گفت و منذر را شكر كرد .
و ديگر روز منذر مر نعمان را پسر خويش ، با ده هزار سوار عرب بفرستاد و بفرمود كه به مداين شو تا آن شهر كه كسرى ملك عجم آنجا است ، و نزديك شهر فرود آى و طلايگان بفرست . اگر پيش تو بيرون نيايند تو پيش مشو ، و اگر بيرون آيند و حرب كنند ، با ايشان حرب كن و از ايشان برده كن ، و تا بتوانى كشتن تقصير مكن . پس نعمان المنذر بيامد با آن سپاه تا نزديك مداين و طيسفون و مدينة الملك ،

642