دعا كرد ، خداى عزّ و جلّ شعيا را وحى كرد كه من اين خانهء بيت المقدّس را نصرت كنم . شعيا ملك را آگاه كرد كه من به مزگت اندر شدم و خداى را به تضرّع و زارى بخواندم و گفتم : يا رب ! تا امروز توفيق دادى تا اندر ميان خلقان تو داد و عدل كرد و اين ملك را به فرمان تو بداشت . مرا چندان زندگانى ده كه اين فتح و ظفر بر دشمن مرا بود . خداى عزّ و جلّ مرا وحى كرد كه پانزده سال در عمر تو بيفزودم و از اين بلا برهانيدم .
ملك به سجده افتاد و مر خداى را شكر و حمد گفت . پس شعيا او را بفرستاد كه از فلان جايگاه آب بركش و پاى را بدان بشوى . چون بشست ريش پاى او نيك شد ، و او چنان انديشيد كه خداى او را با سنحاريب حرب فرمايد . يك روز بامداد چون برخاستند مردى به در شهر آمد و بانگ كرد به بشارت . او را پيش ملك بردند .
آن مرد ملك را گفت : خداى عزّ و جلّ شب دوشين مرگ بر لشكر سنحاريب افگند و همه بمردند . ملك با شعياء پيغمبر و با همهء خلق از شهر [ a 87 ] بيرون شدند و آن خلايق را ديد همه بر روى زمين افتاده مرده . بنگريستند سنحاريب را نديدند .
بفرمود كه او را طلب كنيد . او را بيافتند [ زنده ] اندر غارى با بخت النّصر و با پنج تن از دبيران . او را پيش ملك آوردند .
ملك سر به سجده بر نهاد ، خداى را شكر كرد و سنحاريب را گفت : اى دشمن خداى ! چگونه ديدى اين قدرت خداى عزّ و جلّ ؟ سنحاريب گفت : مرا گفتند آن كسها كه خبر تو داشتند و من از نادانى فرمان نكردم . ملك بفرمود تا او را آن كسها كه با او بودند غلها بر گردن نهادند و بندها بر پاى ، و هر يك را هر روزى يك نان جوين همى دادند ، و بامداد تا شبگرد شهر اندر همى گردانيدند با آن آهنهاى گران تا هفتاد روز بر آمد . پس سنحاريب گفت : اى ملك ! ما را بكش كه مرگ به از اين زندگانى . ملك بفرمود كه ايشان را بكشيد . خداى عزّ و جلّ شعيا را وحى فرستاد و گفت : او را بگوى كه ايشان را مكش و دست بازدار تا به قوم خويش باز شوند [ و خبر برند تا همه ملوك دنيا از ملك بيت المقدّس نوميد شوند . ] پس ملك همه را خلعت داد و به ملك خويش باز فرستاد .

459